Ik keek net deze video waarin kunstenaar Koen Fillet vertelt over een tekst van Maarten Boudry. De tekst is academisch-filosofische nonsense die hij schreef om een Sokal-achtige affaire te demonstreren, een praktijk die ik al beschreef in Vlinders Vangen 10 waarbij de sociale wetenschap ontmaskerd worden met een onzin-publicatie, die dan toch gepubliceerd wordt. Maar dat blijkt nog maar stap 1 te zijn. Koen Fillet vertelt hier, dat in dit geval de onzin tekst niet alleen voorbij de redactie is gepasseerd, maar ook van repliek is voorzien, van iemand die er diepe filosofische betekenis in zag. Maarten was de psychoanalisten een beetje kotsbeu en schreef daarom die onzintekst maar wat bleek? Iemand begreep de tekst, of dacht de tekst te begrijpen.

Nu, Koen Fillet gebruikt dit voorbeeld om de kunst uit te leggen. Hij is kunstenaar en als hij iets schildert dan geeft hij er ook geen betekenis aan, het zijn de toeschouwers die er zelf iets in ontdekken. Het was niet de eerste keer dat ik dat een kunstenaar hoorde zeggen, maar nu pas begreep ik het. Eigenlijk omdat het nu eens niet met beeld wordt gedaan, maar met tekst.

Dus DAT is wat er met de kunsten is gebeurd. Het nut van een beeltenis is om de toeschouwer, die Analysant is, zichzelf bloot te laten geven. Alle moderne kunst is eigenlijk een Rorshachtest, naar die plaatjes van vlinders of vleermuizen die moeten geïnterpreteerd worden door mensen die in therapie zijn. In de freudianisering van de kunsten is wat een kunstenaar met zijn verf doet eigenlijk niet belangrijk, het is gewoon maniertje om toeschouwers aan introspectie te kunnen laten doen.

En dan vermoed ik dus dat freudianen of lacanianen die in deze kunst van het kijken naar kunst bedreven zijn dat bewust doen en bewust opzoeken. De ritus van de freudianen is dat museumbezoek, om daar geconfronteerd te worden met het Grote Onbewuste, dat zich in verfvlekken aan hun bewustzijn openbaart. Wie of wat de kunstenaar is speelt geen rol, er hangen alleen maar spiegels aan de wand.

Op zo’n zelfde manier is dus de filosofie ook gefreudianiseerd, totdat het een therapeutisch taaldingetje is geworden, iets wat ik hier ook al beschreef. Dat is dus precies wat Karl Popper omschreef en wat hij zo stom vond aan die moderne filosofen. Ze willen helemaal niet meer nadenken, wat ze doen is gewoon wat taal op een blad zetten, dat sturen ze dan naar elkaar zodat het Grote Onbewuste ontwaakt tussen de letters. Het is een soort cryptografie wat ze doen. “Hier, een smak verf/letters”.. Mmmmh.. zegt de Analysant. “Ik zie… mijn angst voor de dood zich aan mij openbaren. Nu… kan ik … het leven weer iets beter verdragen. Want dat wat eens onbewust was, dat is door deze klets verf/moeilijke tekst weer voor mijn geestesoog verschenen, waardoor ik het kan verwerken”

Heerlijk, al die zelfkennis, en dat allemaal door de staat betaald.