Het begint met een jas. De jas is het enige kledingstuk waar ik een band mee heb. Ik ben verliefd geworden op een zwarte winterjas van de Zara, ik heb een gevoerde werkjas gekregen als souvenir van mijn liftavontuur in de VS en toen ik een gepatcht en geborduurd jasje verloor in de trein ben ik ook mijn punkeralterego Tommie de Visser kwijtgespeeld. Op een regenachtige dag kocht ik in de Primark van Zwolle een grijze zomerparka, omdat het regende. Hij is dun en niet 100 procent waterdicht. Maar als de zon schijnt, en ik draag een zonnebril, dan was ik Oasis. Die zomer had ik nog niet zo veel met Oasis. Ik wist niet eens dat ze uit elkaar waren. Maar ik wist al wel dat ik ooit in de toekomst met deze jas aan en een gekke zonnebril op, een act van de Gallaghers zou doen. Dat stond dus al vast. Nu nog het hoe en waarom.

In de jaren die volgden (de mouwen werden langzaam bruin) kropen er steeds meer hits van Oasis in mijn oor. Eén voor één. Opeens was ik de Champagne Cassanova, al kende ik de tekst niet. Live Forever raakte een snaar. Als er een jukebox was dan zette ik de cold open van Don’t Look Back in Anger op en dan zong iedereen mee. En als het echt heel moeilijk was dan was daar nog altijd de Hold On van Stop Crying your Heart Out.

Maybe Your the Same as me, we see things they never see. In al die jaren was er een klein blond meisje naast me. We hadden elkaar leren kennen bij het uitgaan en sinds dat moment zijn we altijd bij elkaar gebleven. Alles ging geleidelijk. Ze bleef slapen, ze kreeg mijn sleutel, ik kreeg haar sleutel en toen huurden we samen een huis want dat kwam beter uit.

Terwijl wij samen waren waren de broers nog uit elkaar. Beide hebben ze een solocarrière waar ze lang niet zo veel streams haalden als Oasis. In elk interview kwam de vraag terug: wanneer, o, wanneer, komt Oasis terug samen? Om van het gezeik af te zijn hadden ze een antwoord bedacht. “Als Manchester City kampioen wordt van de Champions League, dan komt Oasis terug samen.” Een handreiking van de voetbalwereld aan de muziekwereld, van de ene broer aan de ander.

Toen was het 10 juni 2023 en het wonder gebeurde: Manchester City won de finale van de Champions League. Tot op het laatste moment had Liam Gallagher aan de belofte vastgehouden: als ze winnen bel ik mijn broer om de fucking band weer samen te brengen. Maar het bleef stil. Liam ging ongestoord verder met zijn solotour. Twee weken later stond hij zonder broer in België op Rock Werchter.

En ik zou daar bij zijn. Dat was het plan, mijn vriendin ging het hele weekend naar Rock Werchter en ik zou dan die vrijdag aansluiten, zo was mijn plan, om Liam Gallagher eindelijk live op het podium te zien, in mijn parka die ik jaren geleden had gekocht en met een zonnebril op mijn kop.

En toen waren de tickets uitverkocht.

Ik viel in de diepste put waar ik ooit al in was gevallen. Ik was alleen op kantoor, in het eeuwigdurende nieuwe normaal waarbij mijn collega’s nooit meer hoefden op te dagen, braaf als een robot voor een minimumloon papier aan het verzetten. Ik was die winter gezakt voor mijn theoretisch rijexamen terwijl ik al met een voorlopig rijbewijs had rondgereden in betere jaren waardoor mijn uitzicht op betere tijden definitief weg leek en nu ging mijn vrolijke vriendin Liam Gallagher live zien terwijl ik uitzichtloos mocht blijven zitten in de donkerste put.

Dat nooit. Als ik geen ticket kon krijgen dan zou ik wel inbreken op het festival. Zo puberaal was ik nog wel als dertiger. Maar dat was te veel drama om niets. Dat kreeg ik nooit verkocht. En toen kwam het idee van boven op mij neergedaald: wat nu als ik een verlovingsring meeneem en mijn vriendin op het festival ten huwelijk vraag…

Er ging een vuurtje branden in mijn hart. Een aanzoek, ik had het idee altijd afgeserveerd. Mijn ouders zijn gescheiden, die van haar ook, dan kun je het huwelijk simpelweg niet meer serieus nemen. Als God in de hemel zou horen dat wij zouden willen trouwen, hij zou in zijn broek pissen van het lachen. Wat een bespottelijk idee. Trouwen is iets van de X’ers. Die vinden het zo leuk dat ze nog een keer willen. Mensen van onze generatie doen dat niet.

Maar zó, in deze gestoorde constellatie, kwam een aanzoek in een ander daglicht te staan. Vroeger deed ik rare dingen voor meisjes op wie ik verliefd was, maar nu ik eindelijk de ware had gevonden was ik altijd braaf gebleven. Onze relatie was zo natuurlijk dat er geen spanning op zat. Geen huilbuien in de regen of gitaarsolo’s onder het balkon. We hebben niet veel gemeen op vlak van interesses en achtergrond, maar onze relatie is altijd erg stabiel geweest. Ik had nooit heel duidelijk voor haar gekozen en ik voelde wel aan dat dit een gemis was. Niet onoverkomelijk, gewoon jammer.

Maar nu alles ineens op een spectaculaire manier samenkwam brandde er ineens licht aan het einde van de tunnel. Het plan was zo krankzinnig dat het kon slagen. Het was één van de vele krankzinnige ideëen die ik dagelijks krijg, dus zo bijzonder was het nog niet. Zolang ik het aan niemand vertelde was er niets aan de hand. Maar het zaadje was gepland.

Er zijn veel manieren om een aanzoek verkeerd te doen. Hem niet doen is de grootste. Te vroeg doen is ook een grote en die komt zeker niet alleen voor in films. Een aanzoek waar de misses zelf om heeft moeten vragen is de laatste grote verkeerde manier om een aanzoek te doen, ook deze komt helaas veel te vaak voor. Dan zijn er nog de iets te gezapige aanzoeken, waar de mister net iets te weinig moeite voor heeft moeten doen. Een plastic diamant, een vakantie aan het strand. Een aanzoek goed doen is niet gemakkelijk.

I need to be myself, I can’t be no one else, en toch is dat precies wat ik ging doen. Theater is een wonderlijke sport en soms kan je meer jezelf zijn als je iemand anders bent en die iemand anders was Liam. Zijn no nonsense interviews en zijn rauwe lelijke zangstem waren de olie die het vuur nodig had. Natuurlijk ga ik niet inbreken op een festival om mijn vriendin de liefde te verklaren. Maar dan had ik een engeltje met een stoppelbaard op mijn schouder die zei: Why me? Why not?

Twee weken voor het Rock Werchter was er Graspop, waar ik de wc’s schoonmaakte (zie: De Schaal van Axl ) en daar zei ik het voor het eerst tegen mijn collega en vriend, die het fantastisch nieuws vond, nog voordat ik zeker wist of ik het wel dierf doen. Ik vertelde het ook aan een Engelse roadie die het ook al fantastisch vond (“he’s gonna ask his girl during a Liam Gallagher concert”) en toen was de marathon eigenlijk al begonnen. Ik keek naar de Heras-hekken om te zien hoe ik er zonder kleerscheuren overheen kon klimmen.

De volgende stap was dat ik een dag vrij nam om eventueel een ring te komen, twee dagen voor het concert, wat ik uiteindelijk ook durfde te doen. ‘Toevallig’ had ik vorige week een diamantair ontmoet die me een basiscursus diamantkunde had gegeven, zodat ik net als honderden miljoenen andere mannen kon doen alsof ik er iets vanaf wist. Maar ik zwom als een vis in een fuik tijdens mijn relatief korte bezoek aan het soort winkel waar Antwerpen wereldberoemd mee is geworden. Mijn budget konden ze van mijn voorhoofd raden, het vormpje was het enige dat ik nog kon kiezen, alle andere technische vragen vond ik al te moeilijk. Het was bevreemdend om mijn maandloon op een betaalterminal te zien verschijnen maar de diamantair stelde me gerust door te zeggen dat ik de grootste stap nu had gezet, en zo was het eigenlijk ook.

De avond voor het concert ging ik mijn character testen in de buurt rond het Astridplein. Ik had mijn Manchester-accent al een klein beetje onder de knie voor zulke korte tijd. Mijn verhaal was, broodeerlijk, dat ik in België was om naar een festival te gaan, waar ik mijn broer ging vragen waarom de band niet terug samen was. Je zou denken dat het verhaal niet waterdicht is, maar ‘s nachts rond het Astridplein kun je maar beter geen waterdicht verhaal hebben. Mijn Liam ging er in als een versgetapte Engelse pint zonder schuimkraag. Ik raakte bij de Ierse pub aan de praat met een groep Britse vijftigers die probeerden te achterhalen waar mijn accent vandaan kwam en een hele rij boroughs en shires begonnen op te noemen waar ik nog nooit van gehoord had, terwijl ik “Manchester” zei, wat ze niet wouden geloven. Na een tijdje bleek dat één van hen me voor mijn bek wou slaan, waarop ik dan maar verder ben gewandeld. Liam doet niet aan bar fights, daar is hij veel te cool voor.

Op de dag zelf heb ik met het hart in mijn keel alle nummers van Liam en van Oasis opgezet om mezelf moed in te luisteren, wat ik dan ook wegspoelde met een paar welgemikte pinten. In mijn broekzak dat doosje van anderhalve kop. Ondertussen begon ik video’s op te nemen om nog een extra laag toe te voegen aan deze kamikazemissie. Niet alleen probeerde ik een britse rockartiest te imiteren terwijl ik inbrak op een festival om mijn vriendin ten huwelijk te vragen, nee, ik zou het ook nog eens livestreamen. En raad eens, de vriendin keek gewoon mee en begreep er niets van, om er nog maar een laag aan toe te voegen.

In de voorbereidingen had ik meerdere scenario’s klaarliggen. Plan A: ik liep door de poortjes heen. Plan B. Ik werd staande gehouden en probeerde door de ring te laten zien toch binnen te komen. Plan C. Ik klom achteraf over een hek. Plan D. Ik werd aangehouden en zou een dag later het aanzoek doen in de politiecel. Wonderlijk genoeg werd het plan A. Misschien juist door die lagen was de check een bijzaak geworden waar ik moeiteloos doorheen kwam. Het staat op film. En het terugvinden van de misses was ook geen spelbederver want ze keek live mee en was al onderweg.

Natuurlijk ging ik Wonderwall doen! Niet alleen is dit het bekendste nummer van Oasis, dit is het bekendste nummer, tout court. In de geschiedenis van de mensheid, wereldwijd, voor altijd. Pak op een zomeravond in een toeristische stad een gitaar vast en je krijgt Wonderwall. En iedereen zingt mee. Natuurlijk ging ik Wonderwall doen! Dit is hét aanzoeksnummer, dit is de laatste piece of the fucking puzzle. Today has gotta be the day that I’m gonna throw it back to you and by now you should have somehow realized what you got to do! En ja iedereen zong ook mee, waardoor het eventjes minder ongemakkelijk was, en toen ik de ring liet zien was daar de grote ontlading. Ze had het totaal niet zien aankomen.

En juist op dat moment, juist op het eigenlijkste moment dat ik de ring aan haar gaf, klonken de gitaren van Morning Glory, het openingsnummer. Niet eens op de minuut nauwkeurig, maar pal op de fucking seconde. Die wekenlange tunnel die eindigde exact op het juiste moment, het staat op tape. Iets later en die motherfucker op het podium had door mijn serenade heen zitten roepen.

En ze zei ja, heel zachtjes in mijn oor. en ze gaf me een kusje.