Verliefdheid heeft zo’n positief imago dat als ik het over de rauwe realiteit wil hebben ik het woord moet neutraliseren door er ‘kanker’ voor te zetten. Sorry voor het taalgebruik, maar anders gaan mensen denken dat deze blog gaat over een romantisch onderwerp, terwijl het eigenlijk gaat over een erge ziekte.
Ikzelf ben vrij vatbaar voor deze ziekte en ik weet dat er meer zijn zoals ik. Er zijn ook mensen die immuun zijn voor kankerverliefdheid. Zij denken dat ze iets missen maar niets is minder waar. Het leven en zéker relaties zijn een stuk makkelijker als je immuun bent voor kankerverliefdheid.
Voor de mensen die het niet kennen: Je rijdt rustig in je autootje en zonder dat je zelf iets doet versnelt ‘ie naar zijn vierde, naar zijn vijfde, naar zijn zesde en ramt dan met 160 km per uur tegen een betonnen muur. Daarna heb je zo ongeveer drie maanden nodig om te revalideren en met een beetje pech begint het circus niet veel later van voor af aan.
Kankerverliefdheid is per definitie kansloos. Dat is het tragische. Meisjes en vrouwen worden alleen verliefd op onbereikbare mannen zoals Lil Kleine of George Clooney of een lokale variant daarop, wat dus al kansloos is. Maar nu wordt het mooi, want stel nu dat zo’n superster de ziekte krijgt voor één van zijn fans dan rijdt hij net zo hard tegen die betonnen muur aan als de eerste de beste randdebiel. Met andere woorden, vrouwen worden onbereikbaar zodra een man voor ze valt. Er is niets zo onaantrekkelijk als een verliefde man, ook al heet hij George Clooney.
Nu is de volgende vraag natuurlijk: wat zijn de symptomen van deze ziekte? Klassieke antwoorden daarop zijn buikpijn, slapeloosheid en vermindering van eetlust maar dat zijn symptomen in een vrij laat stadium. Dat is net zoiets als zeggen dat de symptomen van kanker zijn dat je een tumor ziet ter grootte van een tennisbal die vitale organen aan het wegdrukken is. Het ontdekken van vroege symptomen is vrij persoonsafhankelijk.
Ik weet van mezelf uit jarenlange ervaring dat het te laat is als ik het met vrienden over een specifieke vrouw heb. Onbelangrijke vrouwen waar ik bijvoorbeeld alleen maar seks mee heb gehad die verzwijg ik zelfs voor mijn beste vrienden, maar zodra die klote-cupido met zijn kutpijltjes begint te schieten dan beland ik op de praatstoel. De laatste keer dat dit gebeurde besloot ik het over een radicaal andere boeg te gooien.
Ik zal trouwens ‘de betonnen muur’ nog even beschrijven voor de volledigheid. De betonnen muur is het moment dat je, als jongeman, een onschuldige jongedame ongewild meetrekt in je eigen zielenroerselen waarin nota bene zijzelf de hoofdrol speelt, om vervolgens te smeken om genezing, waarop zij gechoqueerd zegt dat het beter is om vrienden te blijven. Behalve emotioneel catastrofaal is dit moment ook buitengewoon gênant, zeker als je al in de twintig bent.
Het was nu voor mij de hoofdzaak om deze betonnen muur te vermijden, koste wat het kost. De truc is om háár de rekening te laten betalen. Dat gaat makkelijker dan je zou denken. In plaats van als vrienden uit elkaar te gaan is het zaak om niet als vrienden uit elkaar te gaan, simpelweg door niet als vrienden uit elkaar te willen gaan. Dat heeft de dame in kwestie behoorlijk boos gemaakt, want zij wilde blijkbaar perse vrienden blijven. Jammer dan. Gaat niet gebeuren. Zeg nog iets beledigends (“hoertje”) en laat in het midden of je het meent of niet en de rapen zijn helemaal gaar. Zij boos, Jij blij. Damn it feels good to be a klootzak. Eindelijk volwassen.
Meer lezen?
erwt.org 