Of we nu kijken naar de privésector of de overheidsdiensten, overal is het verhaal hetzelfde: legioenen werknemers vertrekken al dan niet (veel) te vroeg op pensioen en worden vervangen door niemand. De werkdruk op de achterblijvers groeit, wat wordt doorgeschoven naar een steeds gebrekkiger wordende dienstverlening en naar beneden bijgestelde ambities. De norm wordt gewoon verschoven. Voor jou 10 andere. Vacatures en opdrachten, welteverstaan.

Het logische gevolg van het nijpende personeelstekort is dat de mensen die nog wel willen werken steeds meer geld kunnen eisen voor steeds minder werk en jobhoppen als de loonambities van de werkgever de werknemer niet genoeg bevallen. Natuurlijk zijn er werknemers die braaf extra hard willen rennen om zo veel mogelijk gaten te vullen, maar vroeg of laat dringt de waarheid ook tot hen door: er is geen einde aan de tunnel. Steeds verdere normvervaging oogluikend toestaan is de enige logische manier om rustig en psychisch gezond te blijven. Het probleem wordt opgelost door aan de parameters te draaien. Naar beneden, steeds verder naar beneden.

Treinen en bussen die niet rijden, winkels die niet open gaan, café’s en restaurants die eerder sluiten, aannemers die niet op komen dagen, zorgbehoevenden die zichzelf moeten verzorgen, gedetinieerden die zelf de gevanenisdeur mogen dichtdraaien, de politie die zaken niet opent, de rol bij de rechtbank die doorrolt tot Sint Juttemis, de overheid die dossiers niet op tijd behandelt, scholen die steeds meer lessen schrappen, ICT-projecten die steeds langer duren, en ga zo maar eindeloos verder. De prijs die we betalen voor het pensioen heet ‘personeelstekort’ en we zijn nog maar net begonnen.

Zo onstaat er een vicieuze cirkel waar de klant, leerling, patiënt, reiziger of burger de dupe van is. Kortom, wie de dupe is van het vastgeroeste pensioendenken is de gehele samenleving, de steeds verder naar beneden tuimelende samenleving.

En dat terwijl de oplossing zo simpel is: schaf af dat pensioenrecht. Laat mensen maar lekker werken tot hun tachtigste, we weten nu dat tachtig het nieuwe veertig is. En trouwens, de dertigers van nu weten al dat ze nooit met pensioen gaan, die hebben de verzorgingsstaat al doodverklaard. Geef lucht aan de middengeneraties, de dertigers en veertigers, en wie weet komt die volgende generatie babies vanzelf en wordt de vicieuze cirkel doorbroken.

We gaan naar een rentenierseconomie, waarbij iedereen gratis geld krijgt maar er niks van kan kopen, niemand aan de lijn krijgt, nergens een loket of balie open en de boodschappen bij de kassa zelf mag scannen. Iedereen ‘werkt’ in zombiebedrijven die artificeel in leven worden gehouden door wild rondspringend kapitaal maar waar dienstverlening en productiviteit, laat staan groei en innovatie, steeds meer woorden zijn uit een ver verleden.

Het komt er niet aan, het is er al. Je moet het alleen durven zien.