Ik keek televisie en zocht in alle haast een stuk papier om op te schrijven, een pen had ik al. Even had ik een eigen envelop in handen maar toen dacht ik nee, die kan ik nog gebruiken. Papier zou nu toch geen moeite moeten zijn, met vijftig kilo boeken op de grond. Ik vond er één zonder kaft, een bundeltje papier dus. Verkoopwaarde €0, opslag niet meegerekend.

Nadat ik wat getalletjes op het witte voorblad had geschreven waar eerst alleen een archiefstempel stond, ben ik toch beginnen bladeren. Een kleine Carmiggelt. Ach wat enig. 1947. Leuke columns over het naoorlogse Nederland. Zoals verschenen in “Het Parool”, “De Groene”, “De Kleine Krant” en “Vooruit”.

Ach en kijk nu toch eens, hier en daar danst er een lettertje. En zie ik dat goed? Ja, dat zie ik goed! De snijmachine stond blijkbaar niet goed afgesteld bij N.V. de Arbeiderspers in Amsterdam in 1947 want kijk, het boekje is niet recht gesneden.

Zou het een eerste druk zijn? Dat zou heel goed kunnen. Ik ben maar een simpele boekhandelaar en geen kenner van antiquiteiten, maar er bestaat een kansje dat we hier met een eerste druk te maken hebben. Althans, ik zou het niet kunnen weten want ik heb er nooit op gelet en trouwens alle collegae zeggen dat de tijd dat die dingen geld waard waren lang vervlogen is, maar het zou dus kunnen. Een kapotte eerste druk weliswaar, die ik net als kladblok heb gebruikt.

Simon Carmiggelt is dan toch wel een erg bekende schrijver, die vandaag nog graag gelezen wordt. Had ik niet éven op internet kunnen kijken voordat ik begon met kliederen, gewoon om te zien wat het boekje met kaft had opgebracht?

Of zelfs zonder kaft misschien. Misschien kan ik het schutblad er nog af trekken? Stomme ik snelt naar het internet om de waarde te bepalen, hoe pak ik dat aan? ‘Simon Carmiggelt eerste druk’, probeer ik maar en hoppa, in één keer raak. Drieëntwintig keer zie ik het boekje staan waarvan twee keer deze versie hier uit 1947. Aangeboden voor respectievelijk €7 en €7,50. Oef. Om van de schrik te bekomen én om te vieren dat ik toch niet zo’n stomme idioot ben schrijf ik deze blog, en smijt ik de kleine Carmiggelt bij het oud papier. Allemaal Onzin. Zo heet het boekje terecht.