Ik werk meer dan de meeste mensen. Gisteren, bij de leverronde (opbrengst: €91) zag ik aan de massa’s mensen op de Meir dat het kerstseizoen weer begonnen moest zijn en dat ik zelf dus ook cadeau’s moest gaan kopen maarja, zoals altijd is ook hier weer de vraag: met welke tijd? Ik zit vier dagen per week opgesloten op kantoor, op vrijdagochtend haal ik boeken, in de middag hou ik de winkel open, in het weekend heb ik familiefeestjes van de vier families en doe ik marktjes. Zelfs voor de leverronde had ik nu al maanden geen tijd meer gehad. Laat staan voor vrije tijd.

En dat zijn nog maar de daguren, deze week heb ik drie keer boeken gehaald op hetzelfde adres in de avonduren. Normaal gesproken doe ik dat niet, maar dit was een trouwe klant met goed spul. Hij leeft van leverrondes, betaalt er zijn huur van. Het is één van de weinige manieren om op een ethische manier een ondergronds leven te leiden. Maar hij was gestopt met huur betalen en nu moest het pakhuis worden leeggehaald. ‘Verhuizen’, noemen consumenten dat, het grote drama. Voor mij is het een doordeweekse maandag- tot donderdagavond. En daarna uitsorteren, inscannen, wegzetten.

Zelfs naar een festival gaan deed ik dit jaar niet als consument, maar als toiletjuf, met een vriend en collega die ook weet wat werken is. Op festivals is de kloof tussen de slappe consumenten en de lui die zich de ballen van het lijf werken pas echt goed te zien, aan de badge. Rondlopen met een lenyard is zoals rondlopen met een medaille. Het liefst met een flinke bos sleutels eraan, waar je allemaal zelf de huur voor betaalt.

Over medailles gesproken, dit jaar heb ik ook de halve marathon gelopen van 21 km, zonder te trainen, want daar had ik geen tijd voor. We droegen de T-shirts van het bedrijf, zodat ik mijn inschrijfgeld kan inbrengen. Ik hoor in de verte mensen fluisteren dat het toch wel een prestatie is, zonder te trainen. Maar weet je wat pas een presentatie is? 365 dagen per jaar hardlopen. Of door de stromende regen proberen 150 kilo boeken droog van A naar B te vervoeren met een bakfiets zonder motor. Mijn bovenbenen zijn zo dik dat een charcuterie er een week lang flinke plakken ham van kan maken voor zijn klanten.

De kloof groeit tussen mij en de massa van het thuiswerkende, vakantievierende, kerstshoppende, kapper bezoekende, pakketjes retournerende zaagvolk. Ik heb nood aan meer contact met andere workaholics. Workaholic Anonymous, dat zou wat zijn. Zelfs de netwerkavonden die worden georganiseerd door één van de Vlaamse ondernemersorganisaties die niet goed kunnen uitleggen wat ze doen en wie ze zijn, zitten vol bellenblazers, wannabe’s en fils-à-papa’s die gewoon het familiebedrijf overnemen onder een andere merknaam.

Was er maar geen minimumloon. Niet alleen zou het mijn leven makkelijker maken, maar ik kan zo nog wat mensen opnoemen voor wie het goed uit zo komen. In de dienstensector is het gemakkelijk om iemand per uur uit te betalen, maar met goederen is dat moeilijk. Nu moet ik eerst jarenlang voor zes werken voordat ik het warme bedje van een arbeidscontract voor iemand kan faciliteren. Die dan kan klagen en dreigen en zagen en zeuren.

Hoe ik het doe? Met veel podcasts en muziek en zo veel mogelijk afwisseling. Soms strak van de koffie, soms zat, soms stoned maar altijd aan het grinden, altijd aan het hosselen. Soms doen we het kleine beetje extra, soms net genoeg om het vertrouwen van de klanten niet te verliezen. Nu ik naast verhuizer, pakketjesbezorger, administratief bediende, marketeer, magazijnier, marktkramer en -oh ja- social media influencer ook redacteur en advertentieverkoper ben van een krantje, is zelfs netwerken geen eufemisme meer, maar noodzaak. Als ik dan op een vrijdagavond laat, aan het einde van mijn ronde op café ben dan ben ik nog steeds op zoek naar mogelijke adverteerders, met mijn petje op en mijn T-shirt aan. “Boeken?” zei iemand aan de toog “Dan moet je mijn vriend hebben”. Dus ik mee naar die vriend. “Aah, Arthur Boeken Compagnie” zegt die vriend “Jullie zijn rippers! Vijf euro per boek!”. Ik had daar veel tegenin kunnen brengen, maar ik was in de wolken. Ik had één woord gehoord, luid en duidelijk: “Jullie”.