Als er iets is dat Millenials met elkaar gemeen hebben, dan is het wel dat hun ouders het niet samen hebben uitgehouden. Was ik tien jaar geleden nog kind van een standaardgezin waar echtscheidingen langs beide kanten niet voorkwamen, inmiddels maak ik deel uit van vier patchworkgezinnen. Zowel mijn ouders als die van mijn vriendin zijn in de laatste tien jaar gescheiden en hertrouwd/samenwonend en alle vier de nieuwe partners nemen kinderen mee uit vorige relaties. We spreken van een complexe stieffamilie wanneer er van twee kanten stiefkinderen worden geleverd. Ik ben nu ‘lid’ van vier verschillende complexe stieffamilies.

De stamboom is binnenstebuiten gekeerd, om hem te maken heb je een softwareprogramma nodig voor 3D modellen, en zelfs dan is het moeilijk te tekenen. De traditionele neven en nichten hebben plaatsgemaakt voor stiefbroers en -zusters, want met vier patchworkgezinnen zijn er in de eerste graad al genoeg sociale ballen in de lucht te houden. Alle ouders wensen te worden behandeld als (toekomstige) grootouders, onderwijl hun felbevochten vrijheden niet verliezend. 

De Moderne Familie wordt meestal bekeken vanuit het perspectief van ofwel de kinderloze stiefouder die zich in moet werken, ofwel vanuit het perspectief van de opgroeiende kinderen. Maar misschien waren die stiefmoeders en -vaders wel helemaal niet kinderloos: de markt van vrijgezelle ouders is groot. De opgroeiende kinderen zijn vaak ook al volwassen wanneer hun ouders een tweede liefdesavontuur beginnen.

Wat zouden Sartre en De Beauvoir zeggen als ze naar al die gescheiden en hertrouwde Babyboomers en Gen X’ers kijken? Zowel de kleinburgelijkheid van huwelijk en gezin als de vrijgevochten echtscheiding hebben ze gekregen. Het kind moet het ondertussen maar uitzoeken. Eventueel samen met een psycholoog, die de ouders nog wel willen vergoeden om het allemaal goed te maken. 

Dat Millenials de pensioenen moeten betalen van deze hedonisten is geen probleem, dat doen we graag. Dat we tegen beter weten in de familiefantasieën aan vier kanten in stand moeten houden, alsof we de kinderen in ‘Good Bye Lenin!’ zijn van wie de moeder niet mag weten dat de DDR is gevallen, dat is al problematischer. Dat ons daarnaast verweten wordt dat we niet net zo gezellig als de Soixante-Huitards de straat op gaan om voor iets – iets! – te vechten, terwijl we ondertussen, net als zij, alsnog huichelachtig een traditioneel gezin opbouwen, dat is er te veel aan. De muur is gevallen, het gezin is kapot. Face it.