2,5 miljard euro op de jaarbalans van de Nederlandse staat komt van accijns op tabak. Meer dan de helft van de prijs van een pak peuken is belastinggeld, en volgens Brussel en de anti-rooklobby zou dat 70% moeten zijn. Zulke wetgeving vindt makkelijk doorgang, want aan rokers valt makkelijk geld te verdienen.

Het is tegenwoordig populair om te spreken van ‘Ons Belastinggeld’. Alle staatsuitgaven liggen onder de loep en als er één eurocent verkeerd wordt gedeclareerd dan moeten er koppen rollen. Wie betaalt bepaalt, is de gedachte: en terecht. De miljarden belastinggeld die rokers extra betalen worden goed gebruikt. De staat kan het geld, in tijden van crisis en falend ICT-beleid, goed gebruiken. Wel zouden rokers in ruil voor de financiële ondersteuning om privileges moeten kunnen vragen. Quid pro quo.

Deze privileges zouden niet ten koste moeten gaan van niet-rokers. De niet-roker van vandaag is erg kwetsbaar en heeft lange tenen. Zelfs op het terras kan er per ongeluk worden meegerookt, bleek onlangs. De enige ruimte die rokers rest is de rokersruimte. Van de miljarden die de overheid aan rokers verdient kan het een deel investeren in plezierigere rookruimtes. In publieke gebouwen zouden de rookruimtes nét iets comfortabelere stoelen kunnen hebben dan niet-rookruimtes. Er zou ook gratis koffie aangeboden kunnen worden, of gratis bier. Een vriendelijk gebaar voor de mensen die, met gevaar voor eigen leven, net dat kleine beetje extra belasting betalen.