Op een dag is de moeder vertrokken. Ze had haar kinderen er één voor één over verteld, haar man kwam er pas achter toen hij de slaapkamer aantrof, ontzield van alles wat aan de moeder herinnerde. Ze had een nieuwe man gevonden, via WordFeud. Hij was bereid haar te bevrijden uit haar zelfgebouwde gouden kooi en mee te voeren naar Normandië, waar ze een nieuw bestaan kon opbouwen zonder verantwoordelijkheden. De vader bleef achter met de jongste twee kinderen in hun vroege puberteit. Een goede moeder laat op tijd haar kinderen los.

Ze heeft met niemand contact verbroken. Via Facebook kon ze zich nog altijd intensief bezighouden met de levens van de achterblijvers. De mensen die dat contact accepteerden bevestigden haar in haar gelijk, degenen die het weigerden bevestigden haar in haar slachtofferschap. De oudste zoon behoorde tot de laatste categorie.

Hoe wreed van de zoon om zijn moeder in de steek te laten! Vele, misschien wel alle mensen die op de hoogte waren bleven het herhalen: ‘het blijft wel je moeder hè’. Zulke dingen worden meestal niet gezegd bij vaders die met een minnares naar het buitenland vluchten. Integendeel. Waarschijnlijk zullen er zelfs mensen zijn geweest die hebben gedacht dat de vader wel iets ergs gedaan moet hebben om de moeder tot zo’n keuze te bewegen. Vrouwen hebben recht op de eeuwige onschuld terwijl mannen veroordeeld zijn tot verdachtmaking.

Is het nodig om de vuile was aan de grote klok te hangen? Is dit de juiste manier om ermee om te gaan? Het zijn begrijpelijke vragen die de mensen nu wellicht hebben. Maar ja, dit is nu eenmaal wat slechte zonen doen.