Het eerste en meestal het enige wat Nederlanders opvalt aan Vlamingen is  ́het taaltje ́. Veel Nederlanders kunnen het dan ook goed nadoen. Het begint met “WAAH GERTJE!”, waarna een verhaal volgt met een zachte g, veel woorden die eindigen op –ke en een “ALLEE!” om het af te sluiten. Vlamingen kunnen ook goed Nederlanders nadoen. Naast de harde g laten ze ook de dubbele klinkers goed doorkomen, die in veel Vlaamse dialecten niet goed te horen zijn. Ook vullen ze hun verhaal met zo veel mogelijk holle woorden: “Nou zeg, phoe phoe, sjongejonge, dat was me wat zeg!”.

Vlamingen gebruiken geen opvulwoordjes omdat ze iedere zin overdenken en zorgvuldig uitspreken. Dat betekent dat ze voor Nederlanders tergend langzaam praten. Het meeste wat ze zeggen is namelijk zo logisch dat het overbodig lijkt om er een hele zin aan te wijden. Vlamingen zijn, om het op zijn Engels te zeggen, champions in stating the obvious. “Ik was op weg naar de supermarkt maar ik had mijn portefeuille niet bij dus het is daarom dat ik eventjes terug naar huis ben gewandeld om die op te halen”. Als een gezinslid vreemd opkijkt wanneer een Nederlander eerder thuis is van boodschappen doen zou hij zoiets zeggen als: “Ik ben mijn portemonnee vergeten”.

Vlamingen communiceren misschien omslachtig, ze zijn wel duidelijker dan Nederlanders. Nederlanders praten soms zonder iets te zeggen. Een zin als “Dan heb je echt zoiets van: ja hallo!” bevat geen informatie dus daar kan een Vlaming niets mee. Wat er wordt gezegd is iets als ‘in de situatie die ik hiervoor besprak zou men over het algemeen verontwaardigd reageren’. Wat misschien nog wel het meest opvalt in die zin is het gebruik van het woordje ‘je’, als de spreker zichzelf bedoelt. Die constructie is in Vlaanderen ondenkbaar. Nederlanders gaan er altijd vanuit dat iedereen hetzelfde denkt als zij en dat iedereen wel weet wat er bedoeld wordt. Een reactie als “Toch niet!” of “Toch wel!” op het verhaal van een gesprekspartner is in Nederland dan weer moeilijker. Met zo’n uitspraak zet de Vlaming zich in één keer af tegen alles wat de ander heeft gezegd om daar zijn eigen verhaal tegenover te zetten. Als Nederlanders horen dat hun gesprekspartner onzin aan het uitkramen is zouden ze reageren met “Jaaa, dat zeg je nou wel zo mooi, maar…”. In Nederland staat de harmonie en de eensgezindheid centraal, terwijl men in Vlaanderen te maken heeft met uiteenlopende visies en conflict. Een heldere en ondubbelzinnige communicatie is dan nodig om elkaar te kunnen verstaan, wat Vlaams is voor begrijpen.

‘Het Taaltje’ is een hoofdstuk uit het te verschijnen boek Vlaanderen voor Hollanders. Voer hieronder een e-mailadres in als u hier interesse in heeft.