Wie in Roosendaal overstapt van de NS op de NMBS gaat honderd jaar terug in de tijd. De bordeauxrode stoptrein staat op perron 4a rustig te wachten op passagiers, die een plekje mogen zoeken in één van de coupés. De conducteur heeft nog echt een pet op en knipt nog echt kaartjes. Hij verkoopt zelfs kaartjes aan zwartrijders, zonder vervelende vragen te stellen. De conducteur moet soms ook zelf de wissel of het stoplicht bedienen. Hij helpt passagiers ook uitstappen als de trein in een weiland stil is komen te staan, bijvoorbeeld als een deel van de trein is losgekomen van de locomotief.

Heel anders gaat het er aan toe bij de NS, waar de menselijke conducteur meer een ceremoniële functie heeft. Hij mag op zijn apparaatje kijken om te zien of de reiziger wel heeft ‘ingecheckt’; een soort tussenoplossing zolang de poortjes op de stations nog niet gesloten zijn. Als alle poortjes dicht zijn dan is de conducteur overbodig geworden. De NS-machinist is nog overbodiger. Het schema van de NS laat weinig ruimte voor eigen inzicht. Eén menselijke fout zorgt voor een keten van vertragingen en dus voor talloze gefrustreerde Nederlanders, voor wie iedere minuut oponthoud er één te veel is.

De Belgische machinisten en conducteurs stoppen er soms even mee. Als zij het gevoel hebben dat ze te veel werken of te weinig betaald krijgen dan blijven ze een paar dagen thuis. Treinreizigers realiseren zich dan hoe belangrijk de trein voor ze is en dat ze dankbaar mogen zijn dat deze arbeiders de rest van het jaar wel de dienstregeling volgen. Volstrekt begrijpelijk dus dat ze soms even staken om meer loon of minder arbeid te eisen.

Hollanders die de Zuiderburen willen bezoeken zullen eerst eventjes het tempo moeten vertragen, de verwachtingen een paar tandjes naar beneden moeten bijstellen en vooral genieten van de reis, want het is niet de bestemming die telt.