Nederland staat bekend om zijn poldermodel. Is er een probleem, dan gaan we met zijn allen rond tafel om pijnpunten door te nemen, knelpunten weg te halen en elkaar de hand te reiken. Argumenten voor- of tegen krijgen de vorm van “We willen met zijn allen toch..?” en “Het kan toch niet zo zijn dat..?”. In België zijn die vraagtekens uitroeptekens. Grote metaforen en zware verwijten worden niet geschuwd. Het rechtse kabinet van liberalen, Vlaams-nationalisten en christendemocraten wordt door links steevast aangeduid met ‘NV Sloopwerken’, omdat alle sociale zekerheden met de sloophamer worden vernietigd. Het volk heeft gekozen, de rechtse regeringspartijen hoeven met een twee derde  meerderheid geen strobreed toe te geven aan links. En dat doen ze dan ook niet.

Maar de democratie houdt in België niet op bij de stembus. Een volk dat vier jaar zwijgt regeert niet. Links kan zich in noodsituaties als deze nog altijd richten tot het Syndicaat. De algemene en christelijke vakverbonden van België vertegenwoordigen zo ongeveer alle werknemers in het land en betalen ook uitkeringen en pensioenen uit. Deze schaduwstaat, dit machtige geheel aan organisaties staat garant voor een invulling van democratie die Nederlanders vreemd in de oren klinkt: het stakingsrecht. Gisteren werd er niet gewerkt.

Treinen stonden stil, vliegtuigen stonden op de grond, schepen dreven op de zee. De kranten werden niet bezorgd, de winkels waren dicht, scholen waren gesloten. Er stonden nauwelijks files want iedereen kon in bed blijven liggen. Vandaag werd er gestaakt.

Omdat je niet in je eentje een bedrijf kan laten draaien en omdat je niet naar je werk kan als de bus niet rijdt of als de politie de snelwegen afsluit is staken niet altijd een keuze. Berichten van automobilisten die blokkades omver rijden om op het werk te komen en van sollicitanten die hun diensten aanbieden voor de staakmaandag doen het goed op de sociale media, waar de ‘Wij staken niet mee op 15 december’ page 100.000 likes haalt. Het ‘profitariaat’ dat enkel profiteert moet naar de verkiezingsuitslag kijken. We leven in een democratie, niet in een syndicratie.

De Antwerpse dokwerkers gelden voor de kranten als de knokploeg van het Syndicaat. De gevreesde oranje hesjes boezemen angst in met vuurwerk en ze hebben in november een auto in brand gestoken. De eigenaar van de auto is financieel ruimschoots gecompenseerd door de facebookliberalen.

Politiek druipt als zoete honing door de straten van België. Meer nog dan je geslacht, beroep, inkomen of etniciteit weegt in België je politieke voorkeur. De grote ideologieën zijn springlevend en nog lang niet klaar met elkaar de ogen uit te krabben. Het is niet altijd even praktisch, maar het houdt de boel wel in beweging.