Een belangrijk verschil tussen Nederland en Vlaanderen is de rol van de tweewieler. In Nederland is de fiets een onmisbaar voertuig. De fietser is de baas van de straat, moedwillig blind voor alle andere weggebruikers. Lichten en reflectoren zijn niet nodig want wie een fietser aanrijdt is altijd de pineut. Alles met twee wielen en een ketting is een fiets. Gammelbinkies voor scholieren, een bakfiets voor de moeder, een vouwfiets voor de vader en voor de snelle henkies is er de ligfiets, die met een rotvaart door de polder sjeest.
In Vlaanderen is het rijwiel het symbool van lijden en afzien. Naar die mooie Hollandse geasfalteerde fietspaden kun je fluiten, hier heersen de beruchte kasseien. Bottenbibberaars zijn het; en als het heeft geregend spekgladde tandenbrekers. Gooi er hier en daar een steile helling tegenaan en je hebt een prachtig parcours voor de waaghalzen die zich op een peddelaar durven voort te bewegen. Of nog mooier: een onverhard parcours waar coureurs behalve bloed, zweet en tranen ook modder moeten happen. Zet er een camera op en de Vlaming smult vanachter zijn pint.
Er zijn talloze koersen waar wielrenners het tegen elkaar opnemen, maar er kan er maar één de mooiste zijn. Al meer dan honderd jaar wordt op de veertiende zondag van het jaar de Ronde van Vlaanderen gereden. De Vlaamse dorpen worden aaneen geregen door de beste coureurs van het land, aangemoedigd door het volk dat langs de kant met de gele Vlaamse vlag staat te zwaaien. Dat dit jaar een Waal toevallig de snelste was, dat is dan maar zo. Dit is geen dag om moeilijk te doen.
Lees ook:
erwt.org 