Laten we de progressieve, geëmancipeerde Nederlandse mythe eens even gaan ontkrachten. De meeste landen hebben hun eerste vrouwelijke premier al lang gehad. Groot-Brittannië is zelfs aan nummer twee toe. In Vlaanderen zijn vrouwelijke partijvoorzitters, lijsttrekkers en ministers de normaalste zaak van de wereld. Er zijn quota die bepalen dat de genderverdeling op een kieslijst fifty-fifty moet zijn en gek genoeg werkt het. Nederland heeft één vrouwelijke lijsttrekker en zelfs die wordt niet serieus genomen.
Maar er zijn andere tekenen dat de Vlaamse vrouw een stuk ‘verder’ is dan de Nederlandse. Na een eventueel huwelijk behoudt de Vlaamse vrouw haar familienaam en haar bankrekening, terwijl dit in het conservatieve Nederland helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Financiële onafhankelijkheid wordt door veel Vlaamse vrouwen als een doel op zich gezien, waar hard voor gewerkt moet worden. Kansrijke studies als rechten hebben dan ook meer vrouwelijke dan mannelijke studenten.
Hard werken voor emancipatie leeft niet zo bij Nederlandse vrouwen. De gendergelijkheid moet maar uit de lucht komen vallen. Feminisme is leuk, maar creatieve opleidingen die geen cent opleveren zijn ook leuk. En hard roepen dat mannen niet mogen fluiten, roepen of voelen, dat is ook leuk. Make-up is onderdrukking: de Nederlandse man verdient geen schoonheid. De Nederlandse vrouw begrijpt niet dat emancipatie gaat over geld en macht en ze begrijpt zeker niet dat Vlaamse vrouwen mooi én geëmancipeerd zijn. Als ik als man ook iets mag zeggen denk ik dat ik een mooie vrouw met een goede baan leuker vind dan een lelijke vrouw zonder baan.
Lees ook:
erwt.org 