Ik moet vrolijker gaan schrijven. Sinds kort kijk ik rond in de facebookgroep ‘bloggers gezocht’ en reageer ik op een oproepjes, want die zijn er genoeg. Meestal zoeken ze iets in de categorie food- of modeblogger, en die schrijven meestal over vrolijke dingen. Daar heb ik weinig te zoeken want mijn blogs lijken vaak nogal diep en zwaar. Zwaaaaar. Zware blogs. Zware thema’s, zwaar lettertype, weinig foto’s. Weinig persoonlijkheid ook want die probeer ik zo veel mogelijk buiten de deur te houden, met succes al zeg ik het zelf. Van de tientallen internetgebruikers die deze blog dagelijks bezoeken is er maar een enkeling die meer weet over de schrijver. Dat gaan we zo houden, maar de ‘ik’ komt wel terug.

De ik is er weer! En als ik zeg weer, dan bedoel ik dus ook dat ‘ie er ooit wel is geweest. Op mijn vaak doodverklaarde vorige weblog was ik regelmatig te gast in de wekelijks (sic!) verschijnende weblog. Toen had ik ook niet zo veel tijd om zwaar te doen omdat er zo veel geproduceerd moest worden, dus meestal werd het dan zo’n ik-verhaaltje in de categorie van ‘ik-ging-vanochtend-naar-de-supermarkt-en-wat-ik-daar-toch-meemaakte! Extreem simpele blogs die ook extreem makkelijk zijn om te schrijven maar ook leuk om te lezen, wat vrolijker zijn en dat moet dus een beetje terugkomen.

Ik zie nu trouwens dat woensdag.bloggertje.nl weer eens niet meer bestaat. Gelukkig zijn de meeste blogs inmiddels ondergebracht in de erwt-cloud, waar je dus gerust kunt grasduinen als je oude blogs wilt teruglezen. Je mag het ook in zijn geheel downloaden, dat zou zelfs supergaaf zijn. “Auteursrecht? Kopieer onze database maar als je daar zin in hebt joh!”. Ik zeg hier dus ‘onze’ en niet ‘mijn’, zoals je wel merkt. Dat ik nu even aankondig dat ik weer het verschrikkelijke woordje ikke ga gebruiken wil nog niet zeggen dat de hele theoretische basis van deze website met één beweging van tafel wordt geveegd. Nee nee, zo gaat dat niet. Alles blijft hetzelfde, alleen de ik is er weer. Schrijft makkelijker. Veel makkelijker. Ik ben nu net tien minuten aan het typen en volgens mij is deze blog al bijna af.

Dan rest bij jou natuurlijk de vraag: waarom ben je ooit gestopt met ik? Nouu, jongedame, dat zal ik jou eens even uitleggen. Ik noem mij, zowel on- als offline, relativist. Dat betekent dus dat ik niet zomaar iets ga schrijven zonder daar zelf fundamenteel en op elke denkbare manier zo veel mogelijk afstand van te houden. Dat is enerzijds door deze blog in te kaderen in een ijzersterk juridisch kader, en anderzijds door het woordje ‘ik’ te vermijden. Maarja, dat geldt natuurlijk alleen maar als ik over zwaaaaaaaare thema’s schrijf. Als ik zomaar wat voor me uitschrijf zoals nu dan hoef ik daar helemaal geen rekening mee te houden, dus dan kan ik net zo goed de ik er weer bij halen. Dus daarom: de ik is er weer.