p { margin-bottom: 0.1in; line-height: 115% }a:link { so-language: zxx }

Toen ik net in Vlaanderen woonde schreef ik blogs over de Belgische politiek. Vers uit Holland verwonderde ik me over hoe in vergelijking met Nederland de politieke families nog springlevend waren: flaminganten, marxisten, kapitalisten, ecologisten. In vergelijking met de Haagse managers waren de Grote Idealen nog springlevend en compromisloos in Vlaanderen. Maar dit is maar het halve verhaal.

De andere helft van het verhaal is dat Vlamingen geen zak geven om de politiek. Toen Sophie Wilmès de eerste vrouwelijke premier van België werd was niemand op de hoogte. ‘Ja’, hoor ik dan, ‘dat was middenin corona, in volle crisistijd’. Terwijl heel Nederland dus in de ban was van de framing rond de intelligente lockdown en of er nu sprake was van drang of van dwang, was de Vlaamse interesse voor het politieke gebeuren even warm als altijd: ijskoud.

Nederlanders zijn gek op politici. Toen naar buiten kwam dat tienduizenden gezinnen de vernieling in waren geholpen door de toeslagenaffaire was geen enkele journalist bezig met de slachtoffers, omdat geen enkele nieuwslezer geïnteresseerd was in de slachtoffers. Het enige dat iedereen wou weten is hoe Mark Rutte zich hieruit ging lullen. En toen het hem was gelukt was iedereen er verbaasd over ook nog. De premier is de primus inter pares, de eerste onder gelijken. Een spiegel voor zeventien miljoen communicatiemanagers die smullen van zoveel finesse en politiek vernuft.

Dat is in Vlaanderen wel anders. Niemand heeft de ambitie om politicus of journalist te worden. Ikzelf was nog vol ambitie toen ik nieuw was in Antwerpen. Ik ontdekte er, via een andere nederbelg, een ‘jongerenpersagentschap’, genaamd Stampmedia. Om samenzwerige toon vertelde ze me dat ‘jongeren’ alle middelen kregen om content te maken en dat ze nog gedrukt konden worden ook. Bijna schuldbewust deed ik mee aan redactievergaderingen, waar bevlogen ex-journalisten er alles aan deden om content uit de redactie te krijgen. Uit medelijden heb ik een paar artikels geschreven, waarvan er één is gepubliceerd in Het Nieuwsblad. Als Stampmedia naar Amsterdam komt kunnen ze gelijk de ArenA afhuren.

Het pad naar een politieke carrière is al even gladgestreken. Ik was actief bij de Piratenpartij, maar mocht in Amsterdam nooit meedoen aan debatten. Sowieso speelden we als nieuwkomer in Amsterdam in de de Keukenkampioendivisie: in de kleinere zaaltjes mochten partijgenoten met plaatsen bovenaan de lijst debateren met andere kleine partijen en de lijstduwers van de grote partijen. Toen ik in Antwerpen één van de weinige debatzaaltjes bezocht mocht ik direct in het panel, pal tegenover de namen die de voorpagina’s van de kranten domineerden: Wouter Van Besien, Phillipe De Backer, Tom Meeuws, om maar wat names te droppen.

Na het debat vluchtte ik het café in om af te koelen. Vol trots vertelde ik wat ik eerder die avond had bereikt. In Amsterdam zou ik de hele avond op bier worden getrakteerd en zou ik de volgende dag tweehonderd extra twittervolgers hebben. De cafébezoekers in Antwerpen keken me aan alsof ik stonk naar rotte vis.

Politici zijn niet zo populair in Vlaanderen, zo veel is zeker. Het gebrek aan aandacht compenseren politieke partijen door letterlijk miljoenen euro’s uit te geven aan spotjes op sociale media. Dat geld kan er makkelijk af, want partijen zijn stinkend rijk. De N-VA is rijker dan alle Nederlandse partijen bij elkaar. Partijen bezitten vastgoed en verhuren die ook doodleuk, omdat ze niet alles aan zichzelf kunnen uitkeren. Want politici die zichzelf te veel uitkeren, dat komt wél in de media, en hoe. Wie de politieke actualiteit probeert te volgen leest niets anders dan graai, graai, graai. En dan vragen ze, -nee, verplichten ze je om elke zoveel jaar een favoriet te kiezen. Op je vrije zondag nog wel. Foert!