Al meer dan 10 jaar is Mark Rutte de minister-president van Nederland en weer wint hij met een monsterzege de Tweedekamerverkiezingen. Journalisten noemen hem de Teflon-man omdat hij zonder smetten door elke politieke storm komt. De vraag op ieders lippen is: wat is het geheim van Rutte?

Het parlement is een soort poppenkast voor volwassenen. Verschillende typetjes met uiteenlopende motieven komen bij elkaar, bekvechten, smeden snode plannetjes en schrijven samen geschiedenis. Wie blijft zitten en wie moet gaan hangt niet af van wanbeleid of politiek falen – zo bleek nu weer – maar van de karakters van de politici. Om te begrijpen waarom Rutte mag blijven moeten we dus op zoek naar de kern van zijn karakter.

Bij mij viel het kwartje toen ik hem bezig zag op de kinderpersconferentie. Terwijl Hugo de Jonge zijn kinderstemmetje opzette om het beleid uit te leggen, was er aan Mark niks te merken. Hij sprak op hetzelfde toontje als altijd. Dan zijn er dus logischerwijs twee opties: óf hij behandelt kinderen als volwassenen, óf hij behandelt volwassenen als kinderen. Ik denk dat laatste.

Naast premier is Mark ook docent: hij geeft maatschappijleer aan een VMBO-klas. Hij heeft dus ook de taak om ervoor te zorgen dat zijn leerlingen bij de les blijven en voldoendes scoren. Die taak neemt hij heel serieus. Verkiezingen, kabinetsformaties, politieke crissisen… Zijn leerlingen gaan al-tijd voor. Sterker nog, aan het begin van het jaar weten sommige leerlingen niet eens dat hij in zijn vrije tijd premier van Nederland is. In de loop van het schooljaar kan hij dan uitleggen wat een premier doet en hoe de democratie werkt. Na zijn les pakt hij dan zijn fiets om uit te voeren wat hij ‘s ochtends heeft onderwezen. Het klinkt als het script van een Hollywood-film, maar dit gebeurt dus al jaren. Toen Mark premier werd gaf hij al drie jaar les.

Voor Mark zijn de verkiezingen dus eigenlijk het start van een nieuw schooljaar. De nieuwe leerlingen die nu instromen in de Tweede Kamer der Staten Generaal ziet hij niet als een bedreiging, maar als tieners die hij iets bij kan leren en van wie hij zelf misschien ook iets kan leren. Zijn tweede klas is van een heel andere orde dan zijn eerste klas: de leerlingen stellen kritische vragen en blijven bij de les. En trouwens, als er leerlingen op hun mobieltje zitten tijdens het vragenuurtje is dat geen probleem, want ze hoeven toch geen proefwerken te maken.

Wat moet de nieuwe oppositie dan doen om Mark van zijn a propos te brengen? Heel simpel, ga in de leer bij een brugklas. Brugklassers weten als geen ander hoe ze een docent huilend naar huis moeten sturen. Begin te treiteren, irriteren. Probeer grappig te doen, de leukste te zijn. Gooi met vliegtuigjes, leg een punaise onder zijn stoel, roep dingen door de kamer. Ooit al een debat in het Britse Lagerhuis gezien? Mark zou het er geen seconde uithouden. “Denk het niet Job” – met die vier woorden maakte Lucky TV een einde aan de carriere Job Cohen. Zo simpel kan de bijbaan van meester Mark ook eindigen.