De eerste dooien zijn gevallen.

Het zijn er niet veel, ik mag niet klagen.

De eerste dooie die ik als leeftijdsgenoot beschouw was Yannick. Ik schreef er een blog over. Ik was boos op de politie en media en deed mijn best om zo mooi mogelijk te schrijven, wat ik bijna nooit doe. Het is raar, als je eerste dooie een bekende en controversiële dooie is. Iemand die de Tony Montana-dood bedeeld heeft gekregen. Je zou er solipsist van worden. Gelukkig kende de barman het gevoel. Zijn eerste dooie was de man die uit het hotelraam viel toen de politie een inval deed, op zoek naar illegale corona-feesten. Gansch het land weet over wie ik het heb.

Pardon, gansch het land kent het verhaal. Dat is iets anders.

Een andere dooie viel in zijn slaap. Ook hem had ik al eens in een blog vernoemd, in deze. Ik heb toen heen-en-weer gebeld met vrienden van vroeger, niemand zag het aankomen, iedereen was in de war. De eerste dooie voor de meeste. Geen ver familielid maar een vriend, een ex, één van ons. Iemand die nog zo lang had gemoeten.

Wat ook raar is zijn de dooien die niet willen vallen. Een paar jaar geleden zat ik in een Whatsappgroep waarin we op de hoogte werden gehouden over de toestand van iemand die waarschijnlijk niet lang meer te leven had. Een ziekenhuisverhalenwhatsappgroep. Maar waarschijnlijk is niet zeker, de zieke sprong op uit zijn ziekenhuisbed en ging vrolijk verder met zijn leven. Ik kon mijn eulogische anekdotes weer wegsteken in mijn binnenzak. Als we elkaar tegenkomen hebben we het er niet over. Uiteraard niet, waar zou je het over moeten hebben? Vier het leven!

Wat ook raar is zijn de mensen die niet persé ten dode zijn opgeschreven, maar die gezien de situatie toch min of meer door omstanders en voorbijgangers op het lijstje worden gezet, maar die daar dan weer vrolijk uitspringen. Zo heb ik een vriend van ergens achterin de honderdtachtig. Roken, drinken en blowen dat het geen naam meer heeft, maar nu ineens heeft hij zijn gebit terug en verkast hij naar het Zuiden. Weggejaagd uit de stad omdat hij geen smartphone heeft, dus dan maar een nieuw leven beginnen in een warmer oord. Kan gewoon. Toedeledokie!

Ach, een lach en een traan, zo is het leven. Dus steek gerust een sigaretje op. Ik weet het, de health-freaks worden woedend als ik het zeg, maar niet-rokers sterven ook. Hoe oneerlijk en onbegrijpelijk en statistisch fout ook.