In mijn zoektocht naar hoe ondemocratisch de Eerste Kamer eigenlijk is kwam ik laatst een oude bekende tegen. De laatste keer schreef ik dat de Eerste Kamer gezien moet worden als een groep aristocraten die senaatwerk doet naast hun grofbetaalde bestuursfuncties (en dus niet andersom zoals de term ‘nevenfuncties’ ons moet doen vermoeden). De macht ligt tegenwoordig namelijk niet in parlementen maar in bedrijven. Een minister-president die een leidinggevende rol krijgt bij Ernst&Young (Balkenende) doet dus zeker geen stap terug. Deze topbestuurders bij elkaar vormen de poule waaruit eens in de vier jaar de leden van de Eerste Kamer geselecteerd worden.

Anders dan de media ons voorspiegelden hebben we op 18 maart 2015 niet op het senaat gestemd. De kieslijst was nog niet eens bekend op dat moment. De senatoren die eens per week plaats nemen op de groene stoeltjes zijn vaak ook niet langer dan een paar maanden lid van de politieke partij die ze representeren. Bovendien wordt er tussen de Provinicale Staten- en de Eerste Kamerverkiezingen (27 mei) flink gelobbyd voor stemmen bij de 570 statenleden. Jos van Rey heeft op die manier politiek krediet terug kunnen kopen bij de VVD, twee PVV’ers hebben succesvol een voorkeursbehandeling klaargespeeld en de SGP en de ChristenUnie hebben balletje-balletje gespeeld voor het gunstigste reslutaat. Maar naast de twaalf gevestigde partijen was er dit jaar een dertiende lijst die de kiescommissie ernstige koppijn heeft bezorgd.

Erwin Lensink, de man die vijf jaar geleden Prinsjesdag verpestte door een waxinelichthouder (het woord bestond toen nog niet) naar de gouden koets te gooien, heeft niet stilgezeten. Hij is een paar keer opgepakt geweest en hij heeft zich een paar keer verkiesbaar gesteld. In 2014 wilde hij in Nijmegen uitkomen voor de Piratenpartij. Dat was wel even schrikken voor mijn partij. De feiten zijn inmiddels netjes onder het vloerkleed geveegd en de media zijn met halve waarheden naar huis gestuurd. Nu had Lensink zijn bakens verzet: hij wilde het senaat in.

In april, toen de stemmen van de Provinciale Statenverkiezingen waren geteld en het NRC al wist hoe de zetels in de Eerste Kamer verdeeld zouden worden, heeft Lensink een blanco lijst ingediend bij de kiesraad, met hem als enige kandidaat. De lijst is natuurlijk door alle provincies verworpen, maar de kiesraad en uiteindelijk zelfs de Raad van State hadden een probleem. De waxinelichthoudergooier drukte zijn Achterhoekse worstenvinger in de gapende wond van de Nederlandse democratie. Deze dorpsgek dreigde media-aandacht voor de Eerste Kamer te genereren en als er iets funest is voor het huidige stelsel dan is het wel aandacht voor de Eerste Kamer. Gelukkig wist de Raad van State, net als de Piratenpartij vorig jaar, dossier Lensink netjes onder het vloerkleed te schuiven.

Klik hier voor het uitslagrapport, met op pagina 9 Lensink.