In Vlaanderen is ‘Belg’ geen populair woord. Zelfs mensen en kranten die bij iedere stap naar Vlaamse onafhankelijkheid languit op de weg gaan liggen gebruiken het woord niet. Buiten de politieke arena wordt er nog nauwelijks over de taalgrens gekeken, en zelfs daar eigenlijk niet. Vlamingen komen alleen naar Wallonië om door het beetje bergen te wandelen, Walen komen alleen naar Vlaanderen om op het beetje strand te gaan liggen. Zelfs Franstalige bewoners van het Vlaamse Gewest zullen wel twee keer nadenken voordat ze zich op de eenheidsstaat beroepen. Eerder nog zullen ze zich als Flamingant opstellen om hun anderstaligheid te verdoezelen. Toch zijn er twee groepen mensen die zich met trots Belg laten noemen.

De meeste mensen die zich Belg noemen in Vlaanderen worden door de rest met een Grieks woord ´allochtoon´ genoemd. Omdat ´Vlaming´ geen staatsrechtelijke maar een ethnische bepaling is maken zij daar bij voorbaat al geen kans op. De Belgische identiteitskaart die zij hanteren geeft hen daarentegen wel het recht de titel ´Belg´ te voeren, wat ze dan ook graag doen.

De tweede groep Belgen is van een andere aard. Er is een niche in de wereld van de hogere sociale milieus waar er inderdaad mensen zijn die met hun hand op hun borstkas zeggen: ‘Moi, je suis Belge’. Ze spreken Nederlands en Frans en weigeren te antwoorden op de vraag welke van beide hun eerste taal is. Zonder moeite sommen ze de dorpjes van de Duitstalige Gemeenschap op en ik heb er zelfs eentje horen verkondigen dat niet Engels maar Duits verplicht zou moeten zijn op school, enkel omdat Duits een landstaal is en Engels niet. Jacques Brel, Waal noch Vlaming noch Brusselaar, is hun voorbeeld; ‘Het verdriet van België’ is de titel van hun gemoedsgesteldheid. Zij vinden troost in de troosteloosheid van de lege Waalse steden en voelen zich machtiger dan Parijs wanneer ze koffie drinken op een Brussels terras, maar toch niet te goed om in de namiddag een wielerkoers te kijken in een Vlaams café. Het is een nationalisme dat niet de kracht maar juist de zwakte van het eigen land bezingt, het land dat zinkt. 

‘De Belg’ is een hoofdstuk uit het te verschijnen boek ‘Vlaanderen voor Hollanders’. Voer hieronder uw e-mailadres in als u hier interesse in heeft.