Deze blog gaat niet over kerkgangers, want niemand gaat naar de kerk. Deze blog gaat ook niet over mensen die officieel katholiek zijn, want iedereen is gedoopt en iedereen heeft de eerste en de plechtige communie gedaan. Deze blog gaat over de vaandeldragers van het moraal, die hun, nee, hét geloof niet onder stoelen of banken steken maar tegelijkertijd ook juist wel. Het is niet gemakkelijk om te vertellen waar deze blog nu precies over gaat dus laat ik maar gewoon beginnen.

 Nederland is een humanistisch land met een geografisch afgezonderde gereformeerde minderheid. Deze minderheid wordt gedoogd, maar moet wel aan randvoorwaarden voldoen. De SGP, de politieke partij van de gereformeerde minderheid, heeft zich bijvoorbeeld moeten hervormen om vrouwen de mogelijkheid te geven zich verkiesbaar te stellen. Daarnaast zijn vooral homorechten een diepgeworteld onderdeel van de dominante Nederlandse politiek-humanistische identiteit. Van links tot rechts wordt actieve bescherming van de homoseksuele medemens als hét teken van beschaving bij uitstek gezien. Voor Nederlanders zal het dan ook niet gemakkelijk zijn om te vernemen dat een katholieke studentenvereniging de Antwerpse bisschop in een open brief heeft opgeroepen het kerkelijk huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht te verwerpen. Een letterlijker voorbeeld van het gezegde “heiliger dan de paus” is waarschijnlijk moeilijk te vinden.

De reinste barbarij dus, vlak over de grens. Geradicaliseerde jeugd uit onverwachte hoek. Opflakkerend religieus fanatisme ondermijnt de emancipatie. Als er al diplomatieke banden waren tussen Nederland en Vlaanderen dan zijn ze bij dezen allemaal opgeschort. Toch is het misschien een troost om te weten dat dit een voorbeeld is van jeugdige onbezonnenheid en dat de volwassen katholieken een stuk genuanceerder zijn. Zij zijn er zich van bewust dat Europa en ook Vlaanderen seculier zijn en dat het ware geloof niet langer het laatste woord heeft. De vraag waar zij zich mee bezighouden is hoe ‘het sacrale’ de kerk kan worden uitgedragen en een nieuwe plek kan krijgen in deze samenleving.

De katholieken balanceren tussen enerzijds de wetenschap dat de Kerk is vergruisd en verlaten en anderzijds de overtuiging dat de waarden van het geloof niet aan kracht hebben verloren. Slechts een aanvulling is wat de katholieken willen zijn, meer niet. Naast de vrijheid van de liberalen en de gelijkheid van de socialisten hoort ook de broederschap bij de leus van de Franse Revolutie, en daar kunnen de christendemocraten inspringen. Dat de Revolutie uitdrukkelijk tegen de Kerk was gekant is niet belangrijk. De Kerkvaders vormen een aanvulling op het liturgie der Vooruitgang van de Westerse filosofen. Een aanvulling, meer niet.

 Tot slot mag niet onbesproken blijven dat de scheiding tussen Kerk en Staat in België net op een andere manier is opgevat dan elders. België ziet het faciliteren van religieuze instellingen als een overheidstaak, mits dit op basis van gelijkheid gebeurd. Religies die aan de criteria voldoen kunnen op belastinggeld rekenen en mogen hun godsdienst onderwijzen aan de scholieren die hebben aangegeven in deze religie te willen worden onderwezen. Vlaamse humanisten hebben zich dus eerst moeten organiseren voordat ze hun kinderen op school konden behoeden voor sprookjesonderwijs. Maar hoe organiseer je atheïsme zo dat het door de overheid als religie erkent kan worden? Met hetzelfde probleem worstelen de islam en het protestantisme. Alle drie grote levensbeschouwingen, ook in Vlaanderen, maar door hun veelzijdigheid zijn ze moeilijk te organiseren en dus onzichtbaar voor de wet. Het katholicisme, de meest hiërarchisch georganiseerde religie van allemaal, heeft deze problemen niet en de bisschoppen kunnen dus in alle rust negentig procent van het religiebudget opsouperen. Alle religies zijn gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere.