1. Het is een feit dat ik sinds ik kon schrijven verhalen schreef en deze sinds mijn eerste stappen op het internet met de wereld heb gedeeld. De waarom-vraag heb ik mij hierbij nooit gesteld. Tot nu.
2. Waarom schrijf ik? Ik moet zeggen dat ik het antwoord nog niet helemaal paraat heb op het moment dat ik dit schrijf. Ik heb me voorgenomen eens een keertje flink voor me uit te schrijven en dan in de loop van de tekst tot het antwoord te komen. Ik ben sowieso van plan iets meer te schrijven. En meer te schrappen. Ik ga later meer schrappen, vandaag ga ik vooral schrijven. Het wordt tijd dat je een lange blog te verduren krijgt waar er veel uiteen wordt gezet en waar we (jij en ik) antwoord krijgen op die ene vraag: ‘Why I write’.
3.  Ik laat de titel klinken zoals de titel van deel negen van de tiendelige oorlogsserie Band of Brothers: ‘Why we Fight’. Het is mijn lievelingsserie. Dit is trouwens een blog zonder structuur. Ik zeg het maar alvast, dan weet je waar je aan toe bent. Dus nog even over die titel, dit is een referentie naar dat deel in die serie. Klik hier voor een kort fragment uit de serie.
4.  Heb je op de link geklikt? Ik ga er in elk geval wel vanuit. Waarom zou ik de moeite doen om linkjes op te zoeken en in de tekst te zetten als niemand erop klikt? Ik doe ook wel een beetje moeite om relevante en leuke links in mijn blogs te zetten, dus dan weet je dat. Soms moet je wel de link gevolgd hebben om mee te zijn met het verhaal dat ik schrijf. Waarom schrijf ik?
5. Wie is mijn lezer. Dat is een betere vraag. “Beter”. Zeker? Lezer? Bijna poëtisch wordt het nu. Zie je de stapjes? Ben je mee in het verhaal? Ik vraag het me af. Het lijkt me sterk. Als ik blogs teruglees (als ik deze teruglees dan ga ik dat zeker hebben) dan volg ik het zelf bijna niet. Ongelofelijk dat ik al zolang als ik schrijf mensen aan het vervelen ben met onnavolgbare blogs. Waarom schrijf ik?
6.  Zal ik elke alinea eindigen met die vraag? Dan komen we zeker tot een antwoord. Nu wordt al duidelijker dat dit een soort therapeutisch schrijven is, en nee, ik ben dus blijkbaar niet vies van dat woord. Ergens wel natuurlijk, anders zou het niet in mij zijn opgekomen dat je überhaupt vies kunt zijn van het woord “therapeutisch”. Ik zit nu te denken dat het misschien een goed idee is om de alinea’s te nummeren, dan kan ik terwijl ik schrijf terugverwijzen naar eerdere alinea’s. Bovendien ziet het er geinig uit. Ik zeg geinig, ik bedoel fancy en professioneel.
7.  Beter. Ineens zijn we serieus bezig. Dat is waarom er in professionele communicatie met puntjes gewerkt moet worden, dan lijkt het alsof we ergens naartoe werken. En dat doen we ook, ik heb het je beloofd. Aan het einde van deze blog krijgen we een antwoord op die terugkerende vraag: waarom schrijf ik?
8.  Ik wou in alinea 6 terugverwijzen naar alinea 3, waar ik ineens over die serie begon. Ik ben mij ervan bewust dat dit voor de lezer een vreemde stap is. Van een meta-blog naar een serie over Amerikaanse oorlogshelden… Wat is de link? Waarom schrijf ik?
9.  In feite is deze manier van communiceren ook wel verhelderend. Wat bedoel ik daarmee? Daarmee bedoel ik dat het voor een lezer prettig is om de denkstappen te kunnen volgen. Ik denk dat jij als lezer in deze blog op je wenken bedient wordt als het gaat om het volgen van denkstappen. Ik heb de stappen zelfs netjes genummerd, bovendien is er een heldere onderzoeksvraag die voortdurend terugkomt. Onmogelijk om hier de draad te verliezen dus. Waarom schrijf ik?
10.  En zo, als ik telkens genummerde alinea’s schrijf van min of meer gelijke grootte, eindigend met telkens weer diezelfde prangende vraag, komt er vanzelf structuur. En structuur is iets dat mensen ongelofelijk prettig vinden. Jij dus ook. Ik dus ook. Wat vinden wij het prettig dat wij weten hoe deze alinea gaat eindigen. Wij luisteren ook liever liedjes die we 800 keer gehoord hebben dan liedjes die we nog nooit gehoord hebben, want dan kunnen we meezingen. Dus zing maar mee: “waa-haaa-haaarom schrijf iiiiiiiiiik?”
11.  Is dat leuk? Die uitgerekte fonetische misbaksels van woorden? Hebben ze een functie? De bedoeling is dat ze een soort karaoke-effect bewerkstelligen, maar ik heb zelf niet echt een idee welk liedje de melodielijn mag leveren. Ik luister nu trouwens naar Beethoven, sinds alinea 4. Misschien jij ook wel als je netjes de link hebt gevolgd. Blijkbaar ben ik al een halfuur aan het schrijven. Waarom schrijf ik?
12.  Er zijn veel dingen die ik wil schrijven. Daar begint het al mee. Of is dat een resultaat van het feit dat ik al zo lang schrijf? Kip of ei? Voor mezelf ligt daar het antwoord op de vraag. Er zijn veel dingen die ik wil schrijven en een héééééééééééééél klein deel daarvan wordt een blog. En niet eens het beste deel.
13.  Ik moest ineens aan een nummer denken. “Verslaafd” van Ali B., Fresku en Winne. Ik heb denk ik net zo veel mensen in mijn omgeving gedwongen om dat liedje te luisteren als ik er heb gedwongen om 10 uur naar Band of Brothers te kijken. Misschien iets minder. Het zit in mijn aard om mensen, liedjes, gebeurtenissen, krantenartikelen, verhalen en andere dingen waar je een mening over kunt hebben he-le-maal de lucht in te prijzen, en dan probeer ik mensen in te laten zien waarom. Soms doe ik dat schriftelijk. Dat is één reden waarom ik schrijf.
14.  De andere is waar ik in 12 al op alludeerde en dat is ook de reden dat ik in de eerste plaats Ali B. deze blog heb binnengehaald: “die pennen en papieren brengen me plezier ik rap om wat van binnen zit te uiten kil de hitte in me buik”. Ik kan nu zes alinea’s vullen met waarom Ali B. in dat nummer zo meesterlijk is, maar laat het ons hierbij houden: rappen, dichten, schrijven, spitten, pennen papieren typen tappen toppen tapperdiepoppen die vrijheid om een alinea niet af te
15. Nog iets en dat is dat dichten en rappen dichter bij elkaar staat dan je misschien zou denken. Het gaat om die tekst, de rijm, de flow, de kadans. Dus Dichter en Rapper liggen dicht bij elkaar. Maar Dance/Trance en Symfoniemuziek liggen ook dicht bij elkaar: meerdere muziekpartijen die een geheel vormen. Opera en Metal, tot slot, hebben ook een link. Daar gaat het om de show, de emotie en het indrukwekkende gebruik van de menselijke stem (m/v). Ik ben nog op zoek naar andere links tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ muziek en kunstvormen, als ik die heb gevonden schrijf ik er misschien een uitgebreidere blog over. Is er iemand met een relevante diploma die deze uiteenzetting al heeft gedaan? Ik schrijf het maar voor de zekerheid zelf op.
16.  Ik ben deze alinea begonnen voordat ik 15 had uitgeschreven, namelijk na de eerste zin. Wat ik wil zeggen is dat je als je schrijft (en spreekt) altijd een idee hebt van wat de ander al weet en vindt van de wereld. Ik ga er in 15 bijvoorbeeld vanuit dat je de link tussen gortdroge dichters en vlotte rappers vergezocht vindt en dat ik dus iets nieuws aan het vertellen ben. Als ik niets nieuws breng kan ik evengoed niet schrijven. Ik schrijf om nieuwe verbanden in de wereld te brengen.
17. Waarom? Stel drie keer de waarom-vraag en je komt tot de kern. Waarom wil ik nieuwe verbanden in de wereld brengen? Stilte. Omdat ik denk dat ik de enige ben die deze verbanden legt. Of toch in elk geval een deel van de verbanden. Is de link rap-poëzie, dance-symfonie, metal-opera al eens gelegd? Zeer waarschijnlijk. Wat is dan het verschil tussen mij, die de link zelf heeft gelegd, en iemand anders, die erover gelezen heeft? Waarom schrijf ik?
18. Wat zou er gebeuren als ik niet zou kunnen schrijven? C’est fini. Dan is het klaar. Dat, mijn beste vriend, is een volstrekt ondenkbaar scenario. Schrijven is mijn zuivere manier van communiceren. Mijn sprekende ik mag het schrijven bagatelliseren, verbergen, verachten en verraden, maar weet dat ik hier spreek. Weet dat de schrijvende ik de ware ik is, en dat elke andere ik een vehikel is om het schrijven te faciliteren. Dat is erwt, mijn grote vriend. erwt is het project dat de toekomst moet overleven. erwt is groter dan de CC, en als je niet weet wat de CC is dan ben moet je meer erwt lezen. De schrijver is de dienstknecht van het schrijfsel. Het schrijfsel, dat ben ik.
19. Dan rest ons nog de afsluiting. Ik hoop dat je een antwoord hebt op de vraag en dat je een beetje genoten hebt van de blog. Iets langer dan anders, dat is waar, hopelijk niet te erg. Er is koffie en thee in het zaaltje hiernaast met koekjes, blijf gerust nog even plakken. Ik zal nog even rondlopen dus als je vragen kun je me altijd aanschieten.

Meer lezen?

• Een vlotte pen 
• De ik is er weer!
• ‘Why I write’, de nabespreking.