Een discours herkennen en beschrijven is niet hetzelfde als het geheel en al te verwerpen, maar door het in een context te plaatsen verliest het wel zijn edge. Ik ga het hebben over het discours van klimaatopwarming als product van het humanisme.
Het humanisme is een boeiende levensbeschouwing omdat het min of meer alomtegenwoordig is en daardoor moeilijk te herkennen. Je kunt water zien, maar lucht niet, omdat wij allemaal in het lucht-deel van deze planeet leven en sterven in het water-deel. Nu kunnen we met de moderne techniek behoorlijk diep in het water-deel doordringen, maar we vinden het boeiender om hoger de lucht in te gaan dan dieper het water in. Jules Verne had correct voorspeld dat mensen op de maan zouden belanden, maar 20.000 mijl onder de zee, dat spreekt niemand aan.
Humanisme is dus als lucht voor ons. Islam, Christendom en Jodendom zijn religies omdat ze het over een God hebben. Humanisme is niets meer dan een lofzang op de Westerse ideëengeschiedenis, een driestemmig koor van mensenrechten, democratie en wetenschap. Humanisme is het onnodig benoemen van de overwinning op het Christendom en de Noordwesteuropese, atheïstische superioriteit. Kortom: humanisme is een holle, overbodige term voor ons.
Mensenrechten, democratie en wetenschap zijn de pijlers van het humanisme. Als jij een goede humanist bent -en daar ga ik toch vanuit- dan zijn deze termen positief geladen. Oorlog voeren om democratie en mensenrechten te verspreiden is een rechtvaardige oorlog. “De Wetenschap” in twijfel trekken is ketterij.
Nu wil ik wel een beetje stoken, maar op de brandstapel wil ik nu ook weer niet terechtkomen. Ik beaam bij dezen dus dat ik heilig geloof dat de relatie tussen verhoogde uitstoot van CO2 en de recente klimaatveranderingen een causale relatie is.
Tot zover de wetenschappelijke, rationele kant van het verhaal. Maar dit discours gaat natuurlijk veel verder dan enkel deze vaststelling. Dit verhaal gaat over onze toekomst, onze kinderen, over schuld en boete, over Verstoorde Harmonie, over de Apocalyps, over het Paradijs, over het collectief optrekken tegen een gemeenschappelijke vijand, over Zuiverheid door de vijand die ook in ons zit te bestrijden, en zo over nog veel meer grote thema’s.
Er zijn naast de wetenschappelijke vaststelling namelijk nog een aantal aannames. Deze aannames vormen bij elkaar het discours en deze gaat ongeveer als volgt.
De natuur is inherent goed en harmonieus. De mens heeft zich losgemaakt van deze harmonie, waardoor hij geneigd is tot het kwade. Door dit te erkennen kan de mens terugkeren tot de oorspronkelijke harmonie. Dit gaat geleidelijk, door een vorm van zelfkastijding. Wanneer de hele wereld is overtuigd van de noodzaak van zelfkastijding dan wordt de Apocalyps afgewend en keert de mens terug in het Paradijs.
Deze aannames kan ik wel aanvallen, dat valt onder vrijheid van meningsuiting. Het is mijn ketterrecht om te oreren tegen het discours zolang ik de wetenschap met rust laat.
Wat ik tegen dit discours in stelling ga brengen is de Groene Man. Dit is een archetype waarin de natuur niet een passieve, harmonieuze en vrouwelijke verschijning is maar een actieve, agressieve mannelijke verschijning. De Groene Man wordt door Tolkien geportretteerd als de Ents: Levende bomen die besluiten om de toren van Saruman te vernietigen. Net als andere archetypes is de Groene Man terug te vinden in de mythologieën en in architectuur, als het gezicht van een man waar bladeren uit groeien.
De Groene Man gaat over een pulserende natuur. Een aarde die nooit stilzit. Vulkanen, Orkanen, Meteorietinslagen, IJstijden, Sprinkhaanplagen. Wolkenmassa’s die boven onze hoofden voorbijrazen, ondanks alle computerrekenkracht nog bijna even onvoorspelbaar als ooit. De Groene Man gaat over het magma onder onze voeten, over de getijden van de zee, over de wandelende noordpool, die kompassen in verwarring brengt. De Groene Man vertreert verlaten steden binnen een kleine eeuw tot bos. In de pseudo-wetenschappen (waar ik mij, voor de goede orde, verre van houdt) doet een theorie de ronde dat het Amazonewoud ooit de grootste menselijke beschaving was waar de Groene Man heeft toegeslagen.
Het moge duidelijk zijn dat de Groene Man, als hij ooit al heeft stilgezeten, behoorlijk actief is. Nu is het eigen aan humanisten om niets boven de mens te dulden. In alle sterrenstelsels is er geen denkbaar wezen dat machtiger en sterker is dan de mens. De Groene Man, die de mens nederig moet stemmen, wordt toegeschreven aan de mens. De mens is bij machte om de natuur te vernietigen. De mens kan de aarde doen opwarmen en de aarde doen afkoelen. Hoe harder de Groene Man brult, hoe meer de humanist zijn mensenmacht bevestigd ziet.
Meer lezen?
erwt.org 