Demografie is op dit moment een belangrijk thema in mijn (denk-)leven. Je had het kunnen zien aan de blog over bevolkingskrimp, waarin ik voor het eerst schreef over wat het belangrijkste thema van de 21e eeuw gaat worden (wereldwijde bevolkingskrimp). Juist nu is er een hetze bezig tegen het woord ‘omvolking’. Daarom ben ik nu een rechtse blogger geworden. Door Bruno.

Het is niet de eerste keer dat ik mijn politieke overtuiging laat afhangen van een krantenartikel. In 2016 zei ik dankzij een artikel van Nikolas Vanhecke mijn strijd voor het recht op privacy vaarwel (Zie: Het moment dat ik dankzij Nikolas Vanhecke de handdoek in de ring gooide ) Nu is het dus weer zo laat. Deze omvolkingsdiscussie raakt bij mij een gevoelige snaar en ik ga nu uitleggen waarom.

Ik ben historicus van opleiding en dus getraind in het semantiseren en contextualiseren van de wereld. Waarschijnlijk is ook Bruno Struys van De Morgen en elke andere journalist bij een linkse krant in essentie geesteswetenschapper, want Bruno verzet zich tegen de term omvolking door een historisch discours te schetsen waarin de term omvolking (uiteraard) terugvoert tot de nazi’s. Het feit dat er misschien in de echte wereld sprake zou kunnen zijn van [je weet wel wat] raakt Lost in Translation, want blijkbaar tellen statistici de geboortegrond van grootouders niet mee. Oké.

Laatst zat ik zelf in de echte wereld te praten met een groep Marokkanen en toen is het kwartje of de frank pas echt heel hard gevallen. Mijn gesprekspartners waren dertigers en hadden allemaal zes, zeven, acht broers en zussen. Ik was stomverbaasd. Ja natuurlijk wist ik wel dat de generatie na de generatie van mensen met een Niet-Westerse migratie-achtergrond meer kinderen kregen dan wij mensen met een West-Europese migratie-achtergrond, maar zo? Ach, dat viel nog mee, zeiden ze dan. Hun ouders hadden tien tot twintig broers en zusters. En trouwens, over omvolking gesproken, de Joden in Antwerpen, die konden er wat van. Die stapelen hun kinderen op de dubbeldekkerbuggies, die door de oudsten moest worden geduwd en dan steppen er nog wat pijpekrullenkinderen omheen. Ze zeiden het alsof het een wedstrijdje was, kinderen krijgen.

Lapinisme, dat is de naam van deze wedstrijd. De term hoorde ik ooit eens vallen bij lezing, waarna achterin iemand ondeugend moest grinniken. De rest van de zaal was stil, want ze kenden de term niet. Iets met konijnen, werd dan gezegd.

Lapinisme, omvolking.. het zijn hele ongemakkelijke termen voor witte hoogopgeleide linkse mensen. Maar, en hier komt de crux, je kunt contextualiseren en semantiseren wat je wil, de échte wereld verander je er niet mee. Het aantal kinderen dat een vrouw baart is wiskunde. Bij Joden en Marokkanen is 1+1 niet 2, maar 10. Denk daar maar eens over na.

Diezelfde witte linkse mensen slapen met tenten voor de deur van de laatst overgebleven witte school in de omgeving en zelfs dan blijven ze de demografische wiskunde glashard ontkennen. De witte scholen zijn bijna op. Geef het gewoon toe. Jij hebt één wolk van een kind en die mag niet in de klas zitten van de zes kinderen van mevrouw El Huppeldepup want dan wordt ‘ie gepest. Maar omvolking op het lagere en middelbaar onderwijs? Complottheorie!

Nu is het zo dat ik prima kan leven tussen de moslims en joden. Ik ben dus niet rechts geworden omdat ik omvolking een zorgwekkende ontwikkeling vind of omdat ik zo graag op wil komen voor mijn eigen ras of cultuur. Nee nee, als het om politieke redenen zou moeten zeg ik de shahada op en boek ik een retourtje naar Mekka, kan mij het schelen. Ik stoor me aan het feit dat ik niet meer mag kijken, niet meer mag nadenken, niet meer mag tellen en niet meer mag spreken van de hele goegemeente die ik voor het gemak aanspreek met de naam Bruno Struysvogel. Als ik uit angst om voor rechts versleten te worden moet ontkennen dat na de witte scholen, straks de witte werkplekken en daarna de witte bejaardentehuizen op zullen zijn, dan ben ik maar rechts. Liever rechts dan achterlijk.