In 2019 schreef ik deel 1 van dit tweeluik, waarin ik aan Nederlanders probeerde uit te leggen dat Nederland een Narcostaat was (“Narcostaat Nederland” uitgelegd aan Nederlanders (deel 1/2)). De term was net in opkomst, het debat was pril, de weerstand was groot. Ik schreef wat historische referenties aan elkaar en zou met deel twee pas echt mijn lezers de schellen van de ogen schrijven. Maar eigenlijk is het niet meer nodig.

In 2021 werd Peter R. de Vries doodgeschoten en sindsdien is Nederland dan officieel een narcostaat. Ik zag laatst een boek op een koffietafel liggen getiteld ‘Nederland Narcostaat‘, zónder vraagteken. In 2019 had ik het niet durven denken, toen ik nog met rooie oortjes naar ‘De Willem Podcast‘ luisterde en het idee had dat ik de enige was die wist wie Ridouan Taghi was. Nederland op gelijke voet zetten met Mexico en Colombia was taboe, dat deed je niet. Daar werden mensen heel erg boos van.

Het is wonderlijk hoe het publieke bewustzijn van Nederland werkt. Eerst is het taboe om slecht over zwarte piet te praten, een paar jaar later wordt je uitgescholden als je je gezicht zwart schminkt. Het ene moment ben je een nerd als je alcoholvrij bier drinkt, een vingerknip later ben je de enige die nog drinkt wat vroeger normaal was. Waren veganisten een paar jaar geleden nog fanatieke terroristen die Pim hadden doodgeschoten, vandaag word je vies aangekeken als je een “koeienmelkcappu” bestelt, in plaats van een gewone met havermelk.

Toen ik aan dit tweeluik begon was het mijn doel om Nederlanders met andere ogen naar hun eigen land te laten kijken. Ik wou schrijven over de onderwereld die als magma onder de aardkorst borrelt, soms een boertje latend in de vorm van een vulkaanuitbarsting. Niet dat ik daar voltijds mee bezig was natuurlijk, maar af en toe dacht ik wel na over hoe ik deel twee moest inpakken, hoe ik de hoge verwachtingen die ik in deel 1 had geschept moest inlossen.

Maar de toon is nu dus anders. In plaats van een bekeringsblog kan ik er nu vanuit gaan dat je verstand van zaken hebt. Je weet dat er motorclubs zijn die huurmoorden plegen op commando. De parallel trekken tussen de motorclubs in Nederland enerzijds, en de kartels in Zuid-Amerika anderzijds is misschien nog wat hooggegrepen, maar geef het nog wat tijd. Lees ondertussen Nederland in Verval 5: De Outlaw Motor Clubs nog eens. Eigenlijk schreef ik toen, in 2016, wat voor vandaag op planning stond.

Wat ik vandaag nog wil toevoegen aan het collectieve bewustzijn enerzijds, en aan alles wat ik over dit onderwerp heb geschreven anderzijds, dat is de moordcultuur. Ik wil eigenlijk toewerken naar de video die ik onderaan deze blog heb gezet. Er zijn woorden en termen en gedachtenkronkels waarmee de moordcultuur in Nederland, een bijproduct van die Narcostaat, onder de stoelen, de banken, het tafelkleed en het welbekende vloerkleed wordt geschoven. De “Afrekening in het criminele circuit”, het “Weer één minder”, het “Die allochtonen kennen geen mores zoals de oude penoze”…

Vooral dat laatste is pijnlijk, omdat het de schijn wekt dat de moordcultuur sterker is in het buitenland dan in Nederland. Dat Nederland het allemaal wel onder controle had totdat allochtonen het kwamen verpesten. Niets is minder waar.

Het is pijnlijk om te zien hoe de moordcultuur uit de tijd van de Neus, de Snor, de Dominee, Sjors & Sjimmie en Spic & Span wordt geromantiseerd en met de mantel der liefde wordt bedekt en hoe de nieuwe generatie die de ongereguleerde business heeft overgenomen ongeschreven regels zou overtreden. Alsof er voorbij het “Gij zult niet doden” nog gedragsregels zijn die het kunnen relativeren.

Dat Nederland alleen staat in de zakelijke handel in mensenlevens in combinatie met de vergoeilijking ervan kun je zelf ook uittesten. De eerstvolgende keer dat je een buitenlander tegenkomt, vraag dan of er in zijn of haar taal een vertaling bestaat voor het woord “Vergismoord“. Leg het misschien nog even uit: “Een vergismoord komt voor als een huurmoordenaar zich vergist en (meestal op klaarlichte dag) de verkeerde man doodmaakt”. Ik heb het zelf al een paar keer getest als voorbereiding voor deze blog. Leuke gesprekken waren dat.

Dus beste Nederlander, zet nu voor één keer die racistische bril af en neem een kijkje in de keuken van Narcostaat Nederland om te luisteren naar lijkenwasser Mourad die ons probeert duidelijk te maken wat de prijs is van de oerhollandse handelsgeest.