De Piratenparadox III: De Piratenpartij is een vrouwenpartij

Ancilla van der Leest in Nederland, Sarah van Liefferinge in België, Birgitta Jonsdottir in IJsland, Amelia Andersdotter in Zweden en Julia Reda in Duitsland. Wie kijkt naar de kopstukken van de Europese Piratenpartij kan er niet omheen: het zijn allemaal vrouwen. Buitenstaanders zullen dus met recht zeggen ‘De Piratenpartij is een vrouwenpartij’. Wie de boel van wat dichterbij komt bekijken zal echter tot de tegengestelde conclusie komen. Leden van de Piratenpartijen zijn bijna zonder uitzondering mannelijk. Voor buitenstaanders is de Piratenpartij een vrouwenpartij, voor internen is de Piratenpartij een mannenpartij. Een interessant conflict.

Deze blog is de afsluiter van een miniserie over Piratenparadoxen. We gaan het hebben over paradoxicaliteit en hoe het zich manifesteert in dit specifieke geval, omdat het in dit specifieke geval zo goed te zien is. We gaan ons dus niet bezighouden met vragen als hoe en waarom de mannelijke piraten voor een vrouw kiezen, maar puur het feit dat het gebeurt en dat er zo een tegenstelling ontstaat tussen de buitenkant en de binnenkant. Feitelijk gaat deze blog dus eigenlijk niet eens over de Piratenpartij zelf. De Piratenpartij is slechts een voorbeeld voor een fenomeen dat de moeite waard is om te benoemen en dat hier en nu dus benoemd wordt. Voor mensen die zich associëren met de Piratenpartij is het waarschijnlijk geen prettige blog om te lezen. Het is nooit leuk om geconfronteerd te worden met de eigen paradoxicaliteit. Mensen en organisaties zijn zich ook niet bewust van de eigen paradoxicaliteit, maar aangezien de paradox hier meetbaar is wordt het moeilijk om deze te ontkennen. We kunnen tellen hoeveel leden van de Piratenpartijen zich als man identificeren en hoeveel lijsttrekkers vrouwelijk zijn. De ledenadministratie van de Nederlandse afdeling is vorig jaar gehackt dus het is praktisch mogelijk. Weer zo’n paradox. Buitenstaanders zullen zeggen “een partij vol hackers zal de eigen systemen wel goed beveiligen”, maar juist door de gegeven karakteristieken is het tegenovergestelde ook waar. Een interessant conflict.

Juist omdat de Piratenpartij een mannenpartij is is het een vrouwenpartij. U zult misschien zeggen dat beide uitspraken niet tegelijkertijd waar kunnen zijn maar dat kan dus wel. Het hangt er net vanaf waar we het over hebben als we het over ‘De Piratenpartij’ hebben. Als we het hebben over alle officiële leden dan is de Piratenpartij onmiskenbaar een mannenpartij. In de praktijk wordt er echter zelden het ledenbestand bedoeld wanneer er over een politieke partij gesproken wordt. Eerder gaat het over de fractie, eventueel inclusief de schimmige figuren die daar rond hangen. Leden komen alleen in verkiezingstijd van pas, om flyers uit te delen. De rest van die tijd hebben de leden niets te zeggen en kunnen de vrouwen alles op eigen houtje regelen. Behalve bij de Piratenpartij natuurlijk want daar is sprake van directe democratie enzovoorts enzovoorts.

Misschien dat u na het lezen van deze blog het gevoel heeft dat het een aanval is op de Piratenpartij, maar dat is allerminst waar. Als dat zo zou zijn dan zou de serie wel Pirate Burn heten of zoiets, in plaats van de Piratenparadox. Het is daarom goed om te vermelden dat uw favoriete peulvrucht de Piratenpartij nog altijd een warm hart toedraagt, en dat de paradoxicaliteit ook op zichzelf van toepassing is. Het is niet een buitenstaander die spreekt. Niets liever dan eindeloos discussiëren over de eigen statuten doet de erwt. Zonder de Piratenpartij waren de gebruiksvoorwaarden waarschijnlijk ook nooit zo doortrapt geweest als ze nu zijn. En belangrijker, de erwt zou zonder spoor van twijfel Ancilla en Sarah verkiezen boven de grijze mannelijke muizen die er omheen staan.

1. De Piratenparadox I: Jos van Rey
2. De Piratenparadox II: de Statutenstemmers
3. De Piratenparadox III: De Piratenpartij is een vrouwenpartij (hier bent u nu)