Antwerpen staat onder hoogspanning. Demonstraties vóór en tegen Pegida zijn aan de orde van de dag, militairen patrouilleren in de Joodse wijk en een klap onder een politiecamera in de Turkse wijk brengt binnen een paar tellen vijf wagens en twee busjes ter plaatse. Het is wachten tot de bom barst in de enige stad naast Jeruzalem waar herkenbare Joden en moslims buren zijn. Mijn verstand zegt dat dit de ergst denkbare nachtmerrie is, mijn gevoel zegt iets anders.

In mijn fantasie zie ik de binnenstad van Antwerpen veranderen in één van de multiplayer levels van Call of Duty. Een kruising tussen Carentan, Stalingrad en Aleppo. Iedere kerktoren is een potentieel sluipschuttersnest, de leien zijn een met lijken bezaaid niemandsland. Het kan mij niet schelen wie de goeierikken zijn en wie de slechterikken, de enige die tellen zijn de persoon links en de persoon rechts van mij; mijn bloedbroeders. Ik weet dat ik niet de enige ben met dit gevoel om de doodeenvoudige reden dat er geen oorlogen zouden bestaan als dat zo was.

Alle oorlogen uit de geschiedenis zijn niets meer en niets minder dan grote groepen jongemannen die het laagje beschaving bij elkaar hebben weggekrabd en door de één of de andere leidersfiguur zijn overtuigd van het feit dat er zoiets bestaat als een eervolle dood. Of je het machinegeweer nu in je hand hebt om een Islamitisch Kalifaat te stichten, om een onafhankelijk Koerdistan te verwezenlijken of om een Joodse basisschool te bewaken, in alle gevallen heb je toegegeven aan die oerdriften die we allemaal hebben. Maak je moeder maar wijs dat je met je wapen de democratische rechtsorde verdedigt of de wil van Allah uitvoert, mij hou je niet voor de gek. Alle mannen met machinegeweren zijn laffe honden.