Ik ben solidair met de boeren in Nederland. Het recht op grondbezit en bescherming tegen staatsmacht vind ik belangrijker dan de onwenselijkheid van blauwalg en brandnetels.

Blauwalg en brandnetels. Het zijn de twee B’s die centraal staan in het debat. Ik benoem ze even, omdat burgers anders denken dat er een link is met klimaatopwarming. Ook lijkt het mensen te ontgaan dat er in deze kwestie geen enkele relatie is met de volksgezondheid. De stikstofcrisis gaat dus niet over stikstof, heeft geen link met klimaatopwarming of de volksgezondheid en een crisis kun je het ook niet noemen omdat het al decennia speelt en er niets op het spel staat.

Het lijkt misschien alsof al dat gedoe om blauwalg en brandnetels het allemaal niet waard is, en dat dacht ik ook jarenlang. Totdat er gesproken werd over ‘onteigening’. Aha.

Ineens zag ik de kadasterkaart van Nederland voor me. De steden zijn netjes verdeeld tussen enkele woningbouwcorporaties. Vrinden die elkaar wat gunnen (zie: Besturen doe je zo) vinden hun plaats in het radarwerk en de huurinkomsten worden aan het werk gezet waar ze het hardste nodig zijn. De banken hebben de private koopwoningenmarkt onder controle want er is toch geen Nederlander die zijn hypotheek afbetaalt. De Koning, het kabinet en de kapitaalmarkt spelen hun partij in de prachtige symfonie van de BV Nederland.

Maar er is één bevolkingsgroep die een valse noot speelt en niet mee gaat met de tijd. Een groep die blijft hangen in een tijd dat Nederland nog niet het land met de grootste vermogensongelijkheid ter wereld was. Een bevolkingsgroep die zijn land niet afstaat maar juist grond blijft bijkopen en vooral: overerven.

Met de kadasterkaart in de hand ontstaat er zo een spanningsveld in Nederland. De grondeigenaren in de steden behoren tot de bestuurlijke elite, de vrindjes en vrindinnetjes van Koning en Kabinet, de behoorlijke bestuurders die integriteit hoog in het familiewapen hebben staan. Buiten de steden ontstaat er een ander type grondeigenaar. Waar de Vlaamse boeren hun lap grond nooit hebben afgestaan, maar hebben opgedeeld in steeds kleinere porties, daar hebben de Nederlandse boeren hun grond de afgelopen decennia alleen maar zien groeien. In een darwinistische overlevingsstrijd zijn de sterkste boeren blijven staan terwijl de zwakkere onder steeds grotere druk eieren voor hun grond hebben gekozen.

De boerenstand van Nederland is doorgefokt zoals de gewassen en de dieren die ze produceren. Alle lof en kritiek die de Superboeren krijgen is terecht. Niet Delft of Leiden, maar landbouwuniversiteit Wageningen zet Nederland internationaal op de kaart. Juist doordat Nederlanders zichzelf als stedelingen zien laten ze ruimte aan de boeren die achterblijven om in elke dimensie door te groeien (en te groeien, en te groeien).

De varkensflats, glazen steden en plofkippen zijn maar enkele succesverhalen in de primaire sector. Ja natuurlijk zijn de Nederlandse boeren stinkend rijk. Ze hebben ervoor gewerkt, ze zijn blijven staan en ze voorzien in een diepmenselijke behoefte: die van voedsel. Voor Nederland en voor de rest van de wereld.

De boerenprotesten zijn geen zwanenzang. Het is spierballengerol. De stikstofcrisis is een oorlogsverklaring van de ene groep kapitalisten aan de andere. De burgers, met hun hoge huren en hypotheken, spelen geen rol in deze strijd. Laat al het gedweep met natuur en milieu maar achterwege, net als zielige verhalen over verloren levenswerken en borstgeklop over voedselvoorziening. Dit is een ordinaire machtsstrijd van historische proporties. Dit is hoe elke ontvoogdingsstrijd en burgeroorlog begint. Ik sta aan de kant van de Boeren. Niet omdat ze zo zielig zijn, wel omdat ze eerlijk zijn. Met je stikstof.